In 2006 veroorzaken twee films een kleine opwinding in het Nederlands filmlandschap. Dood Eind en Sl8n8 zijn zowaar Hollandse horrorfilms. En niet eens gebaseerd op reeds bestaande Amerikaanse titels. Dit betreffen originele verhalen van eigen bodem. In Dood Eind gaat het om een groep jongeren in een duister landhuis. Deze afgelegen woning bevat een donker geheim, en er gebeuren rare dingen. Denk aan deuren die vanzelf open en dicht gaan, kamers die spontaan van positie veranderen. Al bij de introductie van de personages voel ik aan dat Dood Eind geen goeie film zal worden. De één heeft een doodzieke moeder, de ander is dierenarts, weer een ander is tekenaar of rockmuzikant.
Het is lastig om in die paar seconden binding te krijgen met een personage. Bovendien komt het wat kinderachtig op mij over. Alsof de makers voor een kleuterklas staan en de kinderen in hapklare taal willen vertellen wie nou wie is. “Dit zijn Laura en haar vriendje Tim. Zij hebben verkering. Laura en Tim doen nu alsof ze op de Noordpool zijn. Wat een schattig stel is dit, toch?”
Die toon zet zich voort in de dialogen en handelingen. Bij het knapperende kampvuur memoreren de personages over de tijd van tekenfilms op TV (en hoe vernieuwend dat allemaal was). Als ze in het nauw worden gedreven komen ze niet verder dan gegil of bozig voor zich uitstaren. Het talent is er wel (Anniek Pheifer, Terence Schreurs), met dit materiaal krijgt niemand de kans die talenten te etaleren. Tenzij Pheifers kortstondige optreden als dierenarts onder het kopje “memorabel” moet worden geschaard.[epq-quote align=”align-left”]Ineens moeten wij medelijden krijgen met een verstoten Schotse vrouw die beschuldigd werd van hekserij.[/epq-quote]
Het verhaal, iets over een heks, is dan wel weer aardig, maar wordt veel te laat uit de doeken gedaan. Ineens moeten wij medelijden krijgen met een verstoten Schotse vrouw die beschuldigd werd van hekserij. Dit werkt niet. Wel komt ze sympathieker over dan de personages. Daar zijn de makers goed in geslaagd. Misschien dat de film gewoon helemaal over haar had moeten gaan, in plaats van een groep oppervlakkige twintigers.
Het onvermijdelijke oordeel: Dood Eind is generiek, oppervlakkig en saai. De makers hebben geprobeerd om polderhorror te maken. En ik applaudiseer ze daarvoor. Ze zijn echter blijven hangen in cliché’s, en pas over de helft komt er een beetje spanning om de hoek kijken. Wie weet dat Sl8n8 beter is. Mocht die titel eens op mijn pad komen, dan zal ik hem zeker kijken. Mijn verwachtingen zijn, na Dood Eind, in ieder geval heel erg laag.
Erwin van den Eshof/Everon Jackson Hooi en Anniek Pheifer