Deep Blue Sea was op zijn best een hoogst vermakelijke actiefilm die zichzelf nauwelijks serieus nam. De haaienfilm verdiende zijn budget ruimschoots terug en kan daarom financieel een succes worden genoemd. Is dat misschien de reden geweest om jaren later met een vervolg te komen? Eigenlijk moet Deep Blue Sea 2 een hervertelling genoemd worden. Maar dan net even anders. Het gaat opnieuw over genetisch gemanipuleerde haaien, ditmaal is de schurk Carl Durant (Michael Beach). Hij nodigt haaienexpert Misty Calhoun (Danielle Savre) uit om rond te kijken in zijn laboratorium.

Carl heeft een interessante… hoe zal ik het noemen… theorie. Hij houdt blijkbaar de ontwikkelingen over kunstmatige intelligentie scherp in de gaten, en is er rotsvast van overtuigd dat die intelligentie de mens eens zal overnemen. Dus zal de mens die race eerder moeten winnen. Slimmer worden. Carl heeft daarvoor een goedje ontwikkelt, die hij uittest op haaien. Daar waar in Deep Blue Sea de haaien nodig waren om een medicijn tegen Alzheimer te ontwikkelen, zijn de haaien in dit vervolg puur proefdieren. Tot verrassing van Carl keren de haaien zich echter tegen hem.

Het begin van Deep Blue Sea 2, met een mooi shot van de uitgestrekte zee en een dobberend vissersbootje, is niet eens zo slecht. Vanaf Carls laboratorium gaat het erg snel bergafwaarts. De acteurs zijn, als je het mij vraagt, voornamelijk ingehuurd op basis van uiterlijk. Het script houdt de personages erg lang op dezelfde plek en laat ze nietszeggende dialogen uitkramen. Van die holle one-liners waarin het overduidelijke nog eens benoemd wordt. De actie die plaatsvindt oogt zo gruwelijk nep en gladjes, dat het meer wegheeft van een kinderattractie. In Deep Blue Sea werd een arm afgerukt, stortte een helikopter neer en werd iemand opgesloten in een oven. De opvolger komt aanzetten met een roedel piepende babyhaaien. Ja. Echt voer voor nachtmerries.

Carl is een paranoïde idioot die dom genoeg is om haaien intelligent te maken.

En had echt niemand door hoe stupide de plot is? Carl kan het denkvermogen van de mens vergroten. Dus waar test hij het goedje op uit? Apen? Konijnen? Herten? Nee: een roofdier dat hij vasthoudt in zijn natuurlijke habitat. In één scène wordt Carl godbetert door een haai bespiedt. Alsof regisseur Darin Scott impliceert dat de haaien iets voorbereiden. Deep Blue Sea had evenmin een geloofwaardig verhaal. Maar de motivatie van hoofdpersonage Susan McAlester was gebaseerd op persoonlijke, emotionele overtuigingen. Zij werd tenminste gedreven door idealisme. Dat maakte de gevolgen ook zo schrijnend. Carl is een paranoïde idioot die dom genoeg is om haaien intelligent te maken. Opvallend genoeg drinkt hij zelf ook van het drankje. Het maakt van hem geenszins een slimmer personage.

In tegenstelling tot zijn voorganger sloeg Deep Blue Sea 2 de bioscopen over en verscheen het meteen op DVD. Net als deel 3 trouwens. Want ja, één vervolg was natuurlijk niet genoeg.