Waarom nu deze obsessie?

Sinds ik vorig jaar het debuut van Doodswens hoorde, Lichtvrees, wilde ik hun aardedonkere, loeiharde en knettersnelle blackmetalmuziek live ervaren. Ze traden op in Patronaat Haarlem, dus ik greep mijn kans.

Waarom Doodswens?

Omdat Doodswens de beste Nederlandse metalband van dit moment is. Als het trio het podium opkomt steekt de drummer kaarsen aan, prevelt een gebed en gaat achter haar drumstel zitten. “Gedreven door het licht, op zoek naar nieuwe duisternis” fluistert de zanger en bassist. Hij herhaalt de in zwarte inkt gedoopte woorden, om vervolgens “verbannen naar verdoemenis!” te brullen. En dan gaat het drietal los.

De drummer mept als een beest de nummers bij elkaar, de gitarist en bassist raggen zich door de riffs heen. Het is een grote bak lawaai waarin de liedjes samensmelten, wat kan mij dat schelen. Het gaat om de energie in het krappe zaaltje, hoe het melodieuze schreeuwgeluid van Doodswens over het publiek heenwalst. Er volgt een snippertje Whiplash van Metallica, daarna wordt verder geramd met het eigen werk. De toeschouwers headbangen, moshen en juichen het trio onophoudelijk toe. Het is, na twee jaar, geen concerten, een totale ontlading.

En dan is het klaar. Lichtvrees bevat met zijn speelduur van 36 minuten niet zo heel veel nummers. Dan is een optreden ook snel gedaan. Ik wil meer, Doodswens heeft niet meer. De drummer prevelt een nieuw gebed, dooft de kaarsen en het trio verlaat het podium. Kom maar op met het nieuwe album. Dan is er volgende keer, hopelijk, een langere show.