Als je rock en roll een andere naam wil geven, dan zou Chuck Berry een goed alternatief zijn. Deze woorden komen van John Lennon, uitgesproken op archiefbeeld waarmee de documentaire Chuck Berry: Hail! Hail! Rock ‘n’ Roll opent. Geef Lennon ongelijk. Berry wist de gitaarrock te populariseren en tieners te bereiken met lekker swingende en onbezorgde muziek. In 1987 vierde hij zijn zestigste verjaardag. Keith Richards, de legendarische gitarist van Rolling Stones, wilde dit groots aanpakken. Dankzij Berry was hij immers de muziek ingerold, op deze manier wilde hij zijn held vereren.
Chuck Berry: Hail! Hail! Rock ‘n’ Roll laat zien dat Berry op zijn zestigste prima weet hoe hij de showman moet uithangen. Zo “duckwalkt” hij soepel over het podium en is zijn stem nog van uitstekende kwaliteit. Hetzelfde geldt voor dat vlugge, speelse en bedrieglijk eenvoudige gitaarspel. Gastmuzikanten als Julian Lennon (die echt dezelfde kop en stem als zijn vader heeft), Etta James en Eric Clapton komen opdraven om hun eigen draai aan de beroemde liedjescatalogus te geven.
Regisseur Taylor Hackford versnijdt de concertbeelden met opnames van de soms erg moeizame repetities. Berry wil dat alles hoe dan ook gaat zoals hij het wil. Als iemand ook maar naar zijn versterker wijst, zelfs het lef heeft om de instellingen te wijzigen, barst de bom. Hij speelt al decennia op deze manier. Hoezo zou het nu ineens anders moeten? Richards staat bier te drinken en probeert de gemoederen te sussen.
Hackford doet ook een dappere poging om te zien wie die man achter de gitaar is. Hoe zit het nou met Berrys strafblad? Zijn langdurige huwelijk? Als de regisseur te dichtbij komt geeft de gitarist duidelijk de grens aan. Hij wil de vragen best beantwoorden, maar niet nu. En zeker niet voor de camera.
Uiteindelijk is Chuck Berry: Hail! Hail! Rock ‘n’ Roll vooral een mooie concertfilm van een iconische muzikant,
De bijdragen van de zogenaamde “talkings heads” zijn beter gelukt. Tot in het mooiste detail memoreert Bruce Springsteen hoe hij met zijn band ooit Berry mocht ondersteunen. Clapton vertelt waarom Berrys geluid zo mooi kan klinken. Hoe simpel de muziek ook overkomt, probeer de gitaarmotief van Johnny B. Goode maar even te spelen. Zelfs Richards worstelt met de nuances die in dat nummer zitten. Het moge duidelijk zijn dat Berry echt zijn plek in de muziekgeschiedenis heeft verworven.
Omdat Berry zich vastklampt aan zijn zorgvuldig opgebouwde rock-imago, blijft het mistig wie hij buiten het podium is. De trouwe echtgenoot? De rocker die soms buiten het huwelijk wat liefdesmomentjes beleeft? Er wordt geen woord gerept over zijn tijd in de gevangenis. Het intense racisme waar hij veelvuldig mee te maken kreeg komt wel even voorbij. Maar verder blijft die kant van Berrys onderbelicht.
Uiteindelijk is Chuck Berry: Hail! Hail! Rock ‘n’ Roll vooral een mooie concertfilm van een iconische muzikant. Zijn muziek dateert uit de jaren vijftig, de nummers klinken nog altijd fris en energiek. Berry houdt van het podium, het publiek, de adoratie. Is het erg dat zijn minder fraaie kant uit het spotlicht wordt gehouden? Het zou de documentaire wel meer diepte hebben gegeven. Ik denk alleen niet dat het Hackford daar echt om te doen is geweest.
Regie: Taylor Hackford. Met: Chuck Berry en Keith Richards