Belle, de nieuwe film van Mamoru Hosoda, is zo groot, zo veelomvattend en bewandelt zoveel genrepaden, dat ik niet weet waar ik moet beginnen. Bij het begin dan maar. Centraal staat U, een sociaal platform waar de hele wereld gebruik van maakt. Eén van de populairste bezoekers is Belle, een beeldschoon poppetje met engelachtige zangstem. Achter dit poppetje gaat de verlegen Suzu (Kaho Nakamura) schuil. Suzu is van jongs af aan geobsedeerd door muziek, na de dood van haar moeder krijgt zij geen noot meer uit haar keel. Tenzij zij zich achter Belle kan verstoppen.
Het dubbelleven van Suzu neemt een spannende wending als zij in U de mysterieuze Beest ontmoet. Wie is dit monster, dat zich verstopt in een reusachtig kasteel en met rust wil worden gelaten? Terwijl Suzu op onderzoek gaat worstelt zij nog steeds met de vroegtijdige dood van haar moeder, stuit zij op een misbruikzaak en raakt iedereen op elkaar verliefd. Dit is genoeg stof voor een flinke film, Hosoda geeft ook uitgebreid commentaar op onze aanbidding van artiesten.
Dat Belle niet bezwijkt onder alle personages en situaties is een bovenmenselijke prestatie. Hosoda heeft echter zo’n duidelijke visie, zo’n helder en scherp idee van wat hij wil vertellen en waar Belle naartoe moet, dat hij het overvolle verhaal evengoed bij elkaar weet te houden. Dat hij halverwege de film nieuwe personages en subplots introduceert die zo’n krachtig drama met zich meebrengen, dat dit eigenlijk materiaal is voor een op zichzelf staand verhaal, maakt helemaal niet uit. Hosoda gaat zo zelfverzekerd te werk en brengt alles zo vanzelfsprekend samen, dat ik zelfs de speelduur van ruim twee uur voor lief neem.
Laat ik overigens niet vergeten dat Belle daarnaast een animatiefilm is. De vele lagen dramatiek worden bedekt door werkelijk verbluffende illustraties. Zie eerst U, wat aan het begin van de film wordt geïntroduceerd. Hosoda heeft met zijn team animatoren er alles aan gedaan dit sociale universum te voorzien van ruimte. Er zit ontzettend veel diepte in de beelden waar heel wat avatars in rondvliegen. Om een echt goede indruk te krijgen van de grootsheid van U, verwijs ik naar het concert van Belle. Ik werd er bijna duizelig van, zo groot was de door Hosoda geschapen concerthal.
De echte wereld ziet er kleiner en intiemer uit, om zo het contrast met de grootse fantasiewereld van U te vergroten. U is de plaats voor dromen, in de echte wereld komen nachtmerries voor. Maar die nachtmerries horen er wel bij. Ze zullen geaccepteerd moeten worden, als onderdeel van de realiteit. Het is makkelijk om te ontsnappen naar een digitale verzamelplek waarin iedereen een masker op kan zetten, op den duur is dat niet meer houdbaar.
Dat ervaart ook Suzu. Zij zal moeten leren om haar rouw een plekje te geven. Zou ze ook kunnen zingen zonder zich achter Belle te verschuilen? Zonder overgolft te worden door paniekaanvallen? Haar emotionele concert, waarbij de bezoekers massaal meezingen, vormt de emotionele catharsis. Ik krijg er nog steeds kippenvel van.
Bij zo’n intens verhaal horen ook grootse gebaren. Iedereen reageert groots, alsof de emoties nauwelijks in bedwang kunnen worden gehouden. Soms is het een tikje te vet aangezet (Suzu’s vriendin lijkt soms op een superschurk), het past perfect bij de toon die Hosoda aanslaat.
Mocht je het je trouwens afvragen, Beest is inderdaad gebaseerd op het monster uit Beauty and the Beast. Sterker nog, de plot van dat sprookje is in Belle gestopt, maar dan in zijn eigen context. En ja, dat werkt. Net zoals alles werkt in deze grootse en meeslepende animatiefilm. Het is grappig, dramatisch, ontroerend en ziet er schitterend uit.
Regie: Mamoru Hosoda. Met: Kaho Nakamura en Ryo Narita