Het begin van American Warfighter is nog best te doen. Rusty Wittenburg (Jerry G. Angelo, tevens regisseur en scenarist) is een soldaat die worstelt met PTSS. Thuis wordt hij overvallen door nachtmerries waarin reeds afgeronde missie’s helemaal mislopen. Gelukkig heeft Rusty veel steun aan zijn vrouw Vanessa (Carolina Castro), die hem met beide benen op de grond houdt. Ook zijn dochter Olivia (Victoria Clare) is zijn rots in de branding. Het is allemaal wat goedkoop in beeld gebracht, alsof het zich afspeelt op de set van een veredelde soap, het voelt sympathiek. Als Rusty op de barbecue van zijn strijdmakkers is gaat het wringen.
De cast is net een bijeengegooid groepje soapies of b-acteurs die er ook maar het beste van willen maken. Ze weten wél een losse, ontspannen sfeer te creëren. Tot het verdoemde bericht binnenkomt. Het is weer tijd om aan de slag te gaan, tijd voor een nieuwe missie. De groep reist naar de woestijn waar ze met geboefte moeten afrekenen. Vanaf dat moment is American Warfighter niet meer te redden.
Angelo wil laten zien hoe de mannen onder elkaar zijn, maar komt niet verder dan een hopeloos geforceerde atmosfeer, vol over en weer gevloek, machismo en vuilbekkerij. Het is een opvallende omslag, een harde overgang van het thuisfront naar de missie. Het is echter niets vergeleken met wat Angelo daarna neerzet. Want de oorlog kent minder grijstinten dan je denkt en kan als volgt worden samengevat: de soldaten zijn goed, nobele redders die alle lof verdienen, hun tegenstanders daarentegen moeten zo snel mogelijk worden afgeschoten. Geen grijstinten, geen gebrekkige persoonlijkheden. Simpel. American Warfighter verruilt het drama voor schaamteloze verheerlijking van het leger en voert dit door tot het op de lachspieren werkt.[epq-quote align=”align-left”]American Warfighter verruilt het drama voor schaamteloze verheerlijking van het leger en voert dit door tot het op de lachspieren werkt.[/epq-quote]
Zo moet Rusty met zijn team een gijzelaar bevrijden, die door de vijand blind is gemaakt. In elke scène herhaalt de stakker dat hij bij zijn redders in het krijt staat. Zij zouden eens langs moeten komen bij hem thuis, zijn vrouw en zoon ontmoeten, echt fantastisch wat voor werk de mannen leveren… Natuurlijk zou ik ook blij zijn met mijn reddende engelen. Maar Angelo laat de dankwoorden klinken alsof de soldaten Jezus’ volgelingen zijn.
Met de vet aangezette legerpropaganda vraag mij dan ook af, is American Warfighter gefinancieerd door het leger? Heeft Angelo een militaire achtergrond? Is hij zelf ooit gegijzeld en is dit zijn manier om dankbaarheid te tonen? Het ironische is dat Angelo met het gegeven nochtans een mooi drama had kunnen maken. Deze uitwerking is ronduit bedroevend.
Jerry G. Angelo/Jerry G. Angelo en Paul Logan