De opzwepende muziek waar Air Force One mee opent had net zo goed morsecode kunnen zijn voor het woord “Amerika”. Deze thriller ademt patriottisme uit, een vurige liefde voor het land van onbegrensde mogelijkheden. Alles wat riekt naar vijandigheid komt van over de grens, Amerika wordt neergezet als onverslaanbare grootmacht die de wereld beschermt tegen het buitenlandse kwaad. President James Marshall (Harrison Ford) vertegenwoordigt dit partiottisme. Met de combinatie van zijn charisma en betrouwbare, vaderlijke kop, is hij perfect gecast. Hij heeft een natuurlijke gezaghebbende uitstraling.

Tegelijkertijd behoudt hij ook iets jongensachtigs, is hij een kerel met herkenbare genoegens. Zo is hij dol op Amerikaans voetbal en heeft hij de laatste wedstrijd opgenomen. Aan boord van het vliegtuig, wat gedurende ruim twee uur het decor van Air Force One vormt, vraagt hij het personeel vooral om niet de uitslag van die wedstrijd te verklappen. Nog een glas alcohol erbij en zijn dochter en vrouw in de buurt, en hij is tevreden. Het zou zowaar kunnen dienen als een soort promotiespotje voor Fords kandidaatschap.

Maar Air Force One is geen promotiespotje. Het is een gladde thriller over terrorisme en een president die zijn gezin wil redden. Er is nog een tegenpool nodig om het drama mee te starten. Daar is Gary Oldman voor opgeroepen, die de rol van de Russische terrorist Ivan Korshunov op zich neemt. Hij kaapt het vliegtuig om zo de vrijlating van generaal Radek (Jürgen Prochnow) af te dwingen.

Air Force One is bedoeld als popcornfilm met veel smeltende boter over de popcorn, zodat het spektakel soepel naar binnen glijdt.

Ik ben er nogal huiverig voor als Amerikaanse acteurs in Europese personages gewrongen worden, Oldman is een professional die precies weet wat hij doet. Zo is zijn Russische accent opvallend soepel en rolt er zelfs overtuigend Russisch over zijn tong. Dat vurige temperament, de intensiteit waarmee hij zo beroemd is geworden, doet de rest. Als Oldman het vliegtuig kaapt weet je dat er grote problemen staan te wachten.

Hoe goed hij het ook doet, ergens vind ik Oldmans aanwezigheid best frappant. Hij heeft vaak geroepen het liefst Shakespeare op te voeren, dat dit soort actiefilms niet aan hem besteedt zijn. Dat hij evengoed zo sterk dit personage speelt zegt iets over zijn toewijding, al vraag ik mij af waarom hij de rol accepteerde. Ik vermoed dat het iets met geld te maken heeft. Zo verscheen hij eerder in The Fifth Element met als voorwaarde dat regisseur Luc Besson hem zou helpen met zijn regiedebuut Nil by Mouth.

Het gaat echt goed vonken in Air Force One als de acteur met vanzelfsprekende autoriteit tegenover zijn bevlogen tegenspeler staat. Oldman haalt het beste uit Ford naar boven, die op de acteerdrift van zijn collega reageert. Twee alfmannetjes die op hun borst roffelen en de confrontatie aangaan. De twee zaten zo diep in hun rollen dat ze tijdens de vechtscène echt raak sloegen. Dat gaat ver. Acteren is niet voor niets doen alsof, zo intens hoeft het ook niet.

Het moet absoluut niet serieus genomen worden, net als de sterk pro-Amerikaanse toon.

Petersen heeft de overige rollen verdeeld over een opvallend hooggewaardeerde cast. Zo zien we William H. Macy, Paul Guilfoyle, Dean Stockwell en Glenn Close. Waarom al deze namen zijn gevraagd? Misschien om Air Force One nog dat beetje extra glans te geven, de indruk te wekken dat er meer aan de hand is dan het gelikte script doet vermoeden. Dat is niet zo, de poging daartoe kan ik wel waarderen.

Air Force One is bedoeld als popcornfilm met veel smeltende boter over de popcorn, zodat het spektakel soepel naar binnen glijdt. Soms is de actie wel erg bombastisch, ik kon deze film wel waarderen. Het moet absoluut niet serieus genomen worden. Net als de sterk pro-Amerikaanse toon. Wie daar doorheen kan prikken staat een genietbare actiefilm te wachten.

Regie: Wolfgang Petersen. Met: Harrison Ford en Gary Oldman