Ik zag deze film bij Concerto liggen en vond de omschrijving lekker eigenzinnig klinken. A Girl Walks Home Alone at Night gaat over een vrouwenvampier die ’s nachts ronddwaalt in een dorp en dan een jongen ontmoet, Arash. Er ontstaat een duistere romance tussen de twee en natuurlijk is de vraag hoe die zich gaat ontwikkelen. Dit is wat de achterkant van de hoes vertelt. Dan ga ik er toch wel vanuit dat de vampier de hoofdrol speelt. Maar het is eerst Arash met wie we kennismaken.
Hij woont in Bad City, waar nogal wat ongure figuren rondlopen. Zoals de pooier Saeed. Arash is hem nog geld schuldig en intussen is Arash’ vader verslaafd aan drugs. Een uitzichtloze situatie dus. Tot hij na een kostuumfeest de vampiervrouw ontmoet. Er springt duidelijk een vonk over. In een hypnotiserende scène waarin de twee tegenover elkaar staan, vertraagt regisseuse Lana Lily Amirpour de tijd en aarzelt de vampiervrouw nog even of ze haar tanden in Arash’ hals moet zetten. Deze scène duurt ruim vier minuten en is een hoogtepunt in de film.
Dat Arash de meeste aandacht krijgt stoort mij. Ik vind hem een nogal kleurloos personage, iemand zonder veel inhoud. Hij heeft geldproblemen en een verslaafde vader. Oké, dat is allemaal vervelend, maar meer dan dat laat Amirpour niet over hem los. Zonde, want acteur Arash Marandi heeft wel een goede uitstraling. De vampiervrouw vind ik een stuk interessanter. Amirpour heeft met Sheila Vand de perfecte actrice uitgekozen om de vampier te spelen. Ze doet denken aan Audrey Tautou, die ook van die grote ogen kan opzetten. Vand weet met haar blik te hypnotiseren, te verleiden en ook angst aan te jagen. Met een beetje goede wil kan je haar een feministische rol toedichten. Ze helpt immers andere vrouwen die het slachtoffer zijn van Saeed. Of ze nu echt als duivelse wraakengel dient of meer als cool personage rondloopt wordt in het midden gelaten.
het budget voor deze film is bij elkaar gekomen via een indiegogo campagne
Amirpour filmt alles in zwartwit en vertraagt soms de actie om zo een bedwelmende nachtsfeer op te roepen. A Girl Walks Home Alone at Night heeft sferisch zijn momenten. Maar het is wel erg stijl boven inhoud. Het verhaal en de personages lijken een bijrol te spelen in het donker terwijl Amirpour meer bezig is met mooie beelden voor de camera op te roepen. Ik verwachtte geen hoogstaand meesterwerk, met een dergelijk gegeven hoopte ik toch wel op iets scherpers.
Ana Lily Amirpour/Arash Marandi en Sheila Vand