Nog brak van de vorige dag had ik de behoefte aan een meer “gewone” film. Een lekker rechttoe rechtaan drama zonder verrassingen voor mijn zaterdagbezoek aan de bioscoop. Meer op de gok dan dat ik echt wist wat ik uitkoos ging ik dan maar voor Spoiler Alert. Het werd gepromoot als tragisch liefdesverhaal. “Love never stops surprising you. Even when you know how it ends” staat op de poster. Ja. Dat klonk perfect. Michael Ausiello en Kit Cowan ontmoeten elkaar in de club en blijven de eerstvolgende jaren bij elkaar.
Maar dan slaat het noodlot toe: Kit wordt getroffen door terminale kanker. Puur gekeken naar de inhoud kan Spoiler Alert moeiteloos aansluiten in de oneindige rij van dertien-in-een-dozijn liefdesdrama’s. Vanaf de eerste scène is duidelijk hoe het afloopt, de voice-over voorziet de tragiek van komische en pseudo-filosofische observaties en overpeinzingen, je kent het wel. Het soort recept waar iedere feelgoodfilm mee kookt.
Toch kwam Spoiler Alert best binnen. Verschrikkelijk, hoe Kit langzaam weg wordt gevreten door de alles verterende ziekte. En ontroerend hoe Michael er alles aan doet om zijn grote liefde hulp te bieden. Het verdriet is hartverscheurend. Met wrange humor weten Michael en Kit zich door de ellende heen te worstelen, makkelijk is het niet.
Waarom zou dit drama, waarvan je al lang weet welke kant het opgaat, toch zo op mijn gemoed werken? Misschien omdat de ellendige situatie, hoe vaak die ook eerder is verteld in andere films, evengoed oprecht voelt. Authentiek. Ik vermoed dat Michael Showalter ook best goed weet hoe deze gevoelens op te roepen (je kan Spoiler Alert ervan beschuldigen dat het soms net te opzichtig mikt op grootse gebaren), ik had niet het idee dat dit ging om goedkoop scoren. In tegendeel.
Ik was trouwens niet de enige die geëmotioneerd raakte. Naast mij zaten twee kerels zachtjes te snotteren. Ik kon gewoon de vochtige traansporen op hun stoppelige wangen zien. Dan denk ik, hoe voorspelbaar een film ook is, als het dit soort reacties losmaakt bij het publiek is het sowieso geslaagd.
Het is ook erg fijn dat Jim Parsons de hyper-neurotische Sheldon Cooper uit The Big Bang Theory van zich af heeft kunnen schudden. Hij tapt als Michael wel een beetje uit hetzelfde vaatje, toch kan hij duidelijk meer spelen dan alleen een wetenschapper met OCD.
Spoiler Alert is geen kandidaat voor de Oscars. Maar oh, wat was het verrukkelijk om met mijn brakke kop naar een ouderwetse tranentrekker te kijken.
Regie: Michael Showalter. Met: Jim Parsons en Ben Aldrigde
