Toen ik op 1 februari voor FilmTotaal de persvoorstelling van Kung Fu Leeuw bezocht, kwamen er na afloop in leeuwenkostuums gestoken dansers naar voren voor een indrukwekkende leeuwendans. Ik vond het prachtig, het rakelde ook een onprettige herinnering van jaren geleden op.

Voor deze herinnering moet ik je meenemen naar 1994. Ik was vijf jaar en logeerde met mijn familie in een hotel. Op onze laatste avond werden wij “overvallen” door “entertainers” die bij wijze van vermaak in een soort trolpakken waren gekropen. Een soort troldansers in plaats van leeuwendansers, maar dan zonder het dansen.

Iedereen vond het prachtig, van mij had het niet gehoeven. Het was allemaal net iets te veel van het goede. Toen één van die lolbroeken het oog zover vooruitduwde dat het bijna mijn gezicht raakte, stond ik op het punt om in huilen uit te barsten. Zelfs toen ik wist dat het gewoon mensen in pakken waren bleef ik wantrouwig.

Ook nu, jaren later, vind ik dit soort grote kostuums een tikkeltje intens. Al kon ik de leeuwendans veel meer waarderen. Heel misschien, als de trollen net zo mooi gedanst hadden als de leeuwen, dat ik het minder spannend had gevonden.