Voor mij was Le otto montagne (The Eight Mountains) een restant van filmjaar 2022. Als fan van Felix van Groeningen had ik hem natuurlijk veel eerder moeten zien, maar ja, omstandigheden en andere films stonden steeds in de weg. Stadsjongen Pietro en dorpsbewoner Bruno komen elkaar tegen op vakantie en sluiten direct vriendschap. De band is zo sterk dat Bruno als tweede zoon in Pietro’s familie wordt opgenomen. De jaren verglijden en de twee mannen vinden met vallen en opstaan hun plek in de wereld.
De één vindt het geluk in de bergen en verstopt zich in een donkere bubbel, de ander trekt eropuit om zijn horizon te verbreden en ontwikkelt zich tot een succesvol schrijver. Le otto montagne vertelt het verhaal zonder haast, met veel aandacht voor sfeer. Het is bij vlagen net een meditatie over opgroeien, volwassen worden en alle ongemakken die daarbij horen.
Stilistisch staat dit werk in zo’n sterk contrast met De Helaasheid der Dingen en The Broken Cirlc Breakdown, dat ik mij zelfs afvraag of Le otto montagne wel door dezelfde regisseur is gedraaid. Het lijkt of van Groeningen besloot om het nerveuze en springerige van zijn eerdere films in te ruilen voor een meer ingetogen verteltempo. Net als een traag dier dat zich rustig naar de conclusie beweegt.
Het is geen stijl waar ik altijd lekker in mee kan gaan, ik merk dat het hier geleidelijk aan onder mijn huid kruipen. Ik vraag mij nog steeds af hoe dat komt. Zijn het de prachtige beelden van bergtoppen die ’s winters een sneeuwhoed hebben en ’s zomers een groene kruin? Heeft het te maken met het sterke acteerwerk van hoofdrolspelers Luca Marinelli en Alessandro Borghi, die ook nog eens flinke chemie hebben met elkaar?
Misschien komt het wel door de personages. De robuuste Bruno weigert om zijn bergpaleis te verlaten en drijft de spot met stadsmensen die denken dat ze wel even in de natuur kunnen overleven. Pietro is onverzadigbaar naar wat de wereld nog meer te bieden heeft en valt als een blok voor Nepal. Twee stevige karakters die ieder iets van herkenbaarheid bieden. Voor mij, dan.
Le otto montagne is nog het beste te beschrijven als een behaaglijk kampvuur waarvan de warme gloed langzaamaan in de botten trekt. Het neemt de tijd om de personages te leren kennen en hun werelden te introduceren. Hoe ondoordringbaar de stille Bruno en Pietro ook blijven, je krijgt evengoed een indruk van ze.
Ik kan nog steeds niet de vinger leggen op waarom Le otto montagne zo’n diepe indruk heeft gemaakt. Ik kan wel met zekerheid zeggen dat het beslist geen restantfilm is. Daarvoor heeft van Groenewegen een veel te mooi drama gefilmd. De perfecte titel om filmjaar 2022 officieel mee af te sluiten.
Regie: Felix van Groeningen & Charlotte Vandermeersch. Met: Luca Marinelli en Alessandro Borghi
