Ik weet niet zo goed wat ik vind van Bergman Island, een romantisch drama over het schrijfkoppel Chris (Vicky Krieps) en Tony (Tim Roth). Om geïnspireerd te raken voor hun scripts, slapen ze tijdelijk in een huisje op het eiland waar Ingmar Bergman ooit werkte aan zijn films. Tony komt meteen goed op stoom, Chris blijft hangen in onzekerheid. Ze maken wandelingen, hebben het over Bergman en dan raakt Chris eindelijk aan het schrijven. Terwijl ze Tony vertelt wat zij tot dan toe heeft bedacht, neemt Mia Hansen-Love ons mee in het verhaal. Een film in een film, dus.

Chris beschrijft een drama tussen twee geliefden, Amy en Joseph (Mia Wasikwoska en Anders Danielsen-Lee), die elkaar weer ontmoeten tijdens een bruiloft. Alhoewel ze hun relatie jaren geleden verbroken, is de vonk nooit weggegaan en draaien de twee om elkaar heen. Zou Chris’ idee soms iets zeggen over haar eigen huwelijk?Hansen-Love geeft daar geen enkele duidelijkheid over, wel strooit ze met vage hints om te suggeren dat er iets schuurt. Chris ontdekt bijvoorbeeld tekeningen die Tony in zijn notitieboek schetst. Beelden van een vrouw die aan martelingen wordt onderworpen. Is hier sprake van een onderstroom aan seksuele verlangens? Of is dit te gezocht?

Hansen-Love heeft ook de vreemde neiging om scènes zonder conclusie op te bouwen. Zo loopt Chris Tony’s werkkamer in en gaat bij hem staan. Hij vraagt of er iets is. Maar dat zal niemand ooit te weten komen, want voor Chris kan antwoorden snijdt Hansen-Love naar de volgende scène. Heb ik iets gemist, denk ik dan. Waarom moest deze situatie zonodig worden getoond, als er verder toch niets van belang gebeurd?

Opmerkelijk genoeg vind ik Bergman Island veel sterker zodra Chris haar eigen verhaal ontvouwt. Zullen Amy en Joseph alsnog bij elkaar komen? Of is er wat dat betreft te veel gebeurd in hun levens? De twee hebben immers hun eigen liefdesgeluk gevonden. Als ze dit avontuur doorzetten is het vreemdgaan. Een affaire. De spanning van hun avontuur wordt regelmatig onderbroken omdat Tony zijn telefoon moet opnemen en zo Chris’ verhaal pauzeert. Kom op, ik wil weten hoe het verder gaat!

Het zou mij niets verbazen als Amy Chris’ alter ego verbeeldt, de vrouw verpersoonlijkt die Chris graag wil zijn. Amy is sterker, koppiger en veel meer vastberaden dan Chris, die maar aan beetje achter haar beroemde partner aansjokt. Is Bergman Island dan Chris’ tocht van zelfontdekking? Haar kans om zich uit de schaduw van Tony te ontworstelen? Is zij zo ongelukkig bij hem, snakt zij naar meer waardering?

Laat ik ook niet vergeten dat de Zweedse regisseur een prominente rol heeft en door bijna elk personage wordt bewierrookt. Waarom? Ik heb werkelijk geen idee. Leuk om te weten dat Bergman vijf keer is getrouwd en het opvoeden van de kinderen aan zijn exen overliet. Maar die informatie staat ook op internet. Daar hoef ik niet vor naar de bioscoop. Wat is zijn link met Chris? Goed, ze adoreert de regisseur, maar is dat alles? Schijnbaar, want Hans-Love geeft niets anders dan dat.

En zo kom ik weer terug bij mijn oordeel. Bergman Island is vaag en ik snap niet wat de bedoeling ervan is. Wat wil de film? Wat wilde Hans-Love ermee zeggen? Of, misschien moet ik vragen, wat wil Chris? Op het einde lijkt zij het geluk terug te hebben gevonden. Maar wat voor geluk zij zocht is mij nog steeds onbekend.

Het enige wat ik van Bergman Island heb onthouden is Wasikowska. Met alle respect voor Krieps’ en Roths vaardigheden als acteurs, het moment dat Hansen-Love de camera op deze actrice richt, ontstaat er meteen spanning. Ik vermoed omdat Wasikowska puur met haar ogen acteert en zo het vuur van begeerte of woede kan laten branden. Geen geplooid gezicht, alleen die ogen. Dat maakt de vage film nog de moeite waard.

Regie: Mia Hansen-Love. Met: Vicky Krieps en Tim Roth