Waarom nu deze obsessie?

Met Koningsnacht werd in mijn stamkroeg knetterharde muziek gedraaid. Aangemoedigd door de uitgelaten sfeer besloot ik een nummer aan te vragen.

Waarom Whole Lotta Love?

Ik verlangde naar opzwepende gitaarrock tussen de clubmuziek door en zocht op mijn telefoon voor inspiratie. Ik wilde een stevig nummer, maar niet zo heftig dat het de kroeggasten zou wegjagen. Zo kwam ik op Whole Lotta Love van Led Zeppelin. Ik liet het nummer zien aan de barman, die mijn verzoek in de wachtrij plaatste.

Whole Lotta Love heb ik nooit op dit volume gehoord en voor heel even waande ik mij bij een concert van de vier rockgoden. Heerlijk. Ik genoot van het grootse geluid dat de band produceerde en verwachtte hetzelfde enthousiasme terug te zien onder de beschonken gasten. Dat viel tegen.

Het was of ik een flow had onderbroken. Alsof de kroegbezoekers niet zo goed wisten wat ze hiermee aanmoesten. Driftig luchtgitaar spelen? Luidkeels meezingen? Toen Whole Lotta Love overging naar het psychedelische samenspel tussen Robert Plant en Jimmy Page vond de barman het mooi geweest. Het was weer tijd voor de clubmuziek. Weg theatrale rock, hallo Lil Kleine.

Dat de kroegtijgers iets anders wilden horen, prima. Maar had Whole Lotta Love gewoon uit laten spelen. Zo ga je niet om met legendarische rockmuziek. En dat volg je al helemaal niet op met de slappe hap van Lil Kleine.