Spider-Man: No Way Home stond niet hoog op mijn kijklijst. Ik heb de eerste twee films met Tobey Maguire gezien, onder regie van Sam Raimi, daarna was ik even klaar met de heldhaftige daden van de door de stad slingerende superheld. Spider-Man: Homecoming heb ik wel gezien, het deel erna sloeg ik over. De critici en fans waren over zo vol lof over deel drie, No Way Home, dat ik evengoed nieuwsgierig werd. De trouwe aanhang heeft deze film zowaar de Top 250 van IMDB ingestemd, waar het zelfs plek nummer 26 heeft gehaald. Dan wil ik wel met eigen ogen zien hoe goed deze Spider-Man is.

Daarom kocht ik alsnog het kaartje, alhoewel ik nog tot op het laatst betwijfelde of ik wel wilde gaan. Het ticket van Pathé kan alleen worden ingeruild tegen waardebonnen. Ik zou gaan. Hoe dan ook. Spider-Man: No Way Home pikt meteen de draad op na de gebeurtenissen uit Far From Home, waarin de webschietende held ontmaskerd is als Peter Parker (Tom Holland). Begeleid door het nummer I Zimbra van Talking Heads vlucht hij weg met lief MJ (Zendaya) in zijn armen.

Om de rust te laten wederkeren wendt Peter zich tot Dr. Strange (Benedict Cumberbatch). Peter wil dat iedereen vergeet dat hij Spider-Man is, zodat zijn vrienden en hij weer een gewoon leven kunnen leiden. Dr. Strange heeft wel een formule om hem te helpen. De uitvoering ervan gaat alleen behoorlijk mis, met als gevolg dat schurken uit verschillende universums (lees: films) naar Peter zoeken en in deze wereld belanden. Nog meer uitwijden over de plot neemt de verrassing weg, beter is om het zelf allemaal te zien. Laat ik het erop houden dat de bioscoopbezoekers hoorbaar verrukt reageerden.

Toch blij dat ik hem heb gezien.

Dat een nummer van de Talking Heads wordt gebruikt in een superheldenfilm vind ik al een dik pluspunt, het wordt nog beter als regisseur Jon Watts zijn jonge personage met zijn rug tegen de muur dwingt. Hij bouwt rustmomenten in om Peters karakter uit te werken, zijn persoonlijkheid onder de loep te nemen. Dit had niet gehoeven. Watts kon kiezen voor de makkelijke weg met een reeks gelikte actiescènes die het publiek op het puntje van de stoel houdt. Een flinke portie popcornvermaak om de dagelijkse zorgen even te vergeten.

Watts heeft geen zin in de makkelijke weg en buigt zich over opvallend serieuze vragen. Hoe moet Peter omgaan met de aandacht nadat hij ontmaskerd is als superheld? Hoe moet het met zijn vrienden en familie, die worden opgejaagd door de pers? Hij wil niets liever dan studeren en met zijn vrienden om kunnen gaan, dat is bijna onmogelijk door de mediastorm die hem opslorpt.

Spider-Man: No Way Home verliest het grootse spektakel nooit uit het oog, maar de ontwikkeling van Peter staat voorop. Dr. Strange merkt na de gefaalde spreuk op dat Peter een kind is en daar heeft hij gelijk in. Peter ís een kind, een jongen met superkrachten die eigenlijk te groot voor hem zijn. Op het einde heeft hij geleerd van zijn fouten en begrijpt hij veel beter welke beslissing hij moet nemen. Dat de gevolgen voor hem nadelig uitpakken staat op de tweede plek. Er staan levens op het spel. Die bewustwording vormt voor mij de essentie van deze Spider-Man.

Maar als je weer eens van plan bent om naar de bioscoop te gaan, dan raad ik Spider-Man: No Way Home absoluut aan.

Het wordt nooit te dramatisch, Watts zorgt voor genoeg humor om de film lucht te geven. De thematiek geeft Spider-Man: No Way Home wel degelijk zijn volwassen laag. Hoewel het soms wat veel en ongebalanceerd aanvoelt, gaat het team zo vol overtuiging voor deze visie dat het werkt. Ik vind het ook prijzenswaardig dat een mierzoet Hollywoodslot wordt vermeden.

Om terug te komen op de notering in de IMDB toplijst; zo meesterlijk is Spider-Man: No Way Home ook niet. Als nummer 26 (inmiddels 28) staat hij bovendien boven topfilms als Parasite, Spirited Away en The Pianist. Dat gaat ver. Ik verwacht ook dat de score de komende tijd zal dalen. Maar als je weer eens van plan bent om naar de bioscoop te gaan, dan raad ik Spider-Man: No Way Home absoluut aan. Toch blij dat ik hem heb gezien.

Regie: Jon Watts. Met: Tom Holland en Benedict Cumberbatch