Nadat regisseur Darren Aronofsky debuteerde met het nerveuze Pi, richtte hij zich op de verfilming van Requiem for a Dream van Hubert Selby Jr.. Ging Pi over de allesverterende obsessie met getallen, in Requiem for a Dream worstelen de hoofdpersonages met drugsverslavingen. Harry Goldfarb (Jared Leto) en Tyrone C. Love (Marlon Wayans) zijn dealers die regelmatig hun eigen spul testen. Harrys vriendin Marion Silver (Jennifer Connelly) leeft van geld dat haar ouders opsturen. Zijn moeder Sara (Ellen Burstyn) wil dolgraag op tv komen, maar moet dan wel afvallen. Dieetpillen moeten uitkomst bieden.

Maar zij ontwikkelt wel een erg sterke afhankelijkheid van die pillen. De vier personages houden zichzelf voor dat de goede tijden nog moeten komen, intussen snuiven, slikken en spuiten zij zich suf. Ook als hun verslaving de regie overneemt en er een neerwaartse spiraal ontstaat richting de bodemloze put. Wat er ook gebeurt, lijf en lichaam smeken voortdurend om de volgende roes.

Neem Harry en Marion, het junkiekoppel vol plannen voor de toekomst. Is hun liefde wel bestand tegen het gif van de verslaving? Kunnen zij aan hun toekomst bouwen en verdovende middelen blijven gebruiken? De worsteling van Sara om af te vallen vind ik nog het aandoenlijkst. Totdat de dieetpillen, samen met stress en slaaptekort, hallucinaties oproepen. Sara glijdt langzaam af, met als triest dieptepunt een opname in het ziekenhuis.

Requiem for a Dream is geen gemakkelijke film.

Met Pi liet Aronosfky al zien een voorliefde te hebben voor snelle montage, nerveuze muziek en opmerkelijke camerahoeken. Zo bouwde hij de camera als een kooi om acteur Sean Gullette, zodat het beeld gexifeerd is op zijn kop. De omgeving beweegt dan, bij wijze van spreken, om zijn hoofd heen. Die stijltechnieken past Aronosfky ook toe op Requiem for a Dream. Het is hectisch, drukkend, geagiteerd, geestverruimend, een ontsporende nachtmerrie. Van de personages kom je niet zo veel te weten, de plot stelt stelt evenmin iets voor. Aronosfky weet wel hoe hij de innerlijke wereld van junkies moet verbeelden. Dat staat centraal in Requiem for a Dream.

Hoe sneller de spiraal draait, hoe hoger het tempo wordt opgevoerd. Aronosfky levert zijn personages genadeloos over aan hun onvermijdelijke lot. In een gelikte Hollywoodfilm zou nog verlossing volgen, Aronofsky is niet geïnteresseerd in zoetigheid. Op het eind is wel ruimte voor een sprookjesshot, we hebben dan al de depressieve waarheid gezien. Requiem for a Dream is geen gemakkelijke film. Terecht. Het gaat over de verwoestende gevolgen van drugsgebruik. Dat mag zeker ongemakkelijke cinema opleveren.