In 2015 verloor Nick Cave zijn zoon Arthur. De zanger was toen druk bezig met het opnemen van Skeleton Tree, het was onvermijdelijk dat deze tragedie hem en het creatieve proces zou beïnvloeden. Net als dat het impact zou hebben op zijn vrouw Susie en hun andere zoon Earl. Hoe die impact eruitziet wordt getoond in de zwart-wit documentaire One More Time with Feeling. In het begin gaat het over Arthurs dood, daarna verschuift de aandacht stilletjes naar het ontstaan van Skeleton Tree. Samen met Warren Ellis, muziekpartner in crime, zet Cave manische geluidswerelden vol dissonantie neer.
Omdat regisseur Andrew Dominik de nummers live in de documentaire laat spelen, is One More Time with Feeling ook een visuele presentatie van Skeleton Tree. Nog meer dan op het album klinkt de muziek rauw. Doorleefd. Niet alleen door het geluid, het is zichtbaar een zichtbaar emotioneel proces. Cave was al bezig met de teksten voor Arthur van de kliffen viel, nu krijgen die woorden een heel andere betekenis.
Als Susie en Earl verschijnen krijgt One More Time with Feeling zijn tweede laag. Arthurs afwezigheid dringt zich op. In de spontane interviews doet Cave zijn best het gevoel van rouw in woorden te vangen. Hij kan niets anders doen dan in cirkels draaien, metaforen verzinnen. Hij is iemand anders geworden, herkent niet meer zijn gezicht in de spiegel. Het liefst blijft Cave weg van de gebeurtenis, hij blijft ernaar terugkeren. Die machteloosheid, het eindeloze verdriet, komt op hartverscheurende wijze samen in één klein, intiem moment. Susie en Cave zitten naast elkaar, gezichten van elkaar afgewend. Hij heeft zijn hand op haar been. Ze zwijgen en doen hun best de tranen tegen te houden. Pijn hoeft niet altijd onder woorden te worden gebracht.[epq-quote align=”align-left”]Het is een bijzondere documentaire die zwaar op de zenuwen duwt.[/epq-quote]
Terwijl Cave zich op de muziek stort, concentreert Susie zich op het maken van jurken. Zo is er een reden om op te staan, kan zij afleiding vinden. Ook heeft Susie de merkwaardige neiging de hele dag met meubels te schuiven. Cave merkt nog op dat de functies van de kamers met de dag kunnen veranderen. Dit koppel, realiseer ik mij, zijn ouders die voor altijd moeten leven met onbeschrijflijke pijn. Maar het leven gaat wel gewoon door, dus zij zullen het een plek moeten geven.
One More Time with Feeling drukt op een diepe wond drukt en wordt bij vlagen ongemakkelijk persoonlijk. Ik kreeg er soms voyeuristische gevoelens bij. Alsof ik getuige van iets ben waar ik niets mee te maken heb. Het is een bijzondere documentaire die zwaar op de zenuwen duwt.
Andrew Dominik