Al wordt Amazing Grace als concertfilm omschreven in besprekingen, dat is het beslist niet. Ja, Aretha Franklin zingt op de toppen van haar kunnen voor een publiek. En met een beetje goede wil zou de Kerk als haar concertzaal beschouwd kunnen worden. Toch is het genre “concertfilm” hier absoluut niet van toepassing. Dit is een lange, intense, prachtige dienst, waarbij niet Franklin centraal staat, maar de verering van de Heilige Geest. In plaats van te putten uit haar eigen repertoire, zingt Franklin verbluffende coverversies van gospelliedjes. Liedjes waar ik nog nooit van had gehoord, maar die ontegenzeggelijk binnenkomen.
Ze wordt in haar zang bijgestaan door een compleet koor, dat als eerste wordt aangekondigd. James Cleveland, volgens de makers één van de beste gospelzangers ooit, heeft de eer om de dienst te begeleiden. Eerst wordt iedereen welkom geheten. Cleveland moedigt de aanwezigen aan om zich gewoon te laten gaan als ze daaraan de behoefte hebben.
Het is en blijft een dienst, en mocht je de Heilige Geest voelen, geef je er zeker aan over! Daarna schreiden de leden van de Southern California Community Choir binnen, gevolgd door Franklin zelf. Eerlijk gezegd verwachtte ik een indringende, haast goddelijke aanwezigheid. Maar ze oogt wat verlegen. Introvert bijna. Tot ze haar mond opent en laat horen waarom ze zo de hemel in wordt geprezen. Wat heeft deze vrouw een prachtige stem. Totale controle over hoe ze zingt, loepzuiver, gemakkelijk schakelend tussen hard en zacht.
Ik kan de opwinding, de elektriciteit in de zaal bijna voelen.
Ze kan de woorden fluisteren als in een zacht gebed, maar ook haar stembanden tot het uiterste rekken als om zo de Hogere Machten te bereiken. Toehoorders springen spontaan op om te dansen of barsten in huilen uit. Ik zie zelfs Mick Jagger in de bank zitten. Nooit gedacht dat hij een Kerkganger was. Aan de andere kant, waarschijnlijk is hij daar voor Franklin en kan de hele dienst hem verder gestolen worden. Stiekem ben ik toch wel erg benieuwd hoe hij daar terecht is gekomen.
Franklin concentreert zich puur op haar zang. Ze maakt weinig contact met het publiek, toch is haar optreden zo sterk dat ik er zelf emotioneel van word. Ik kan de opwinding, de elektriciteit in de zaal bijna voelen. Wat moet het warm en benauwd zijn geworden, in die Kerk. Ik zou hier nog uren naar kunnen kijken en luisteren. Ik zal nooit religieus worden, dit is iets wat ik graag had meegemaakt.