Joker is een titel die, geheel onverwacht, veel hype heeft gegenereerd. Het is omschreven als duister, zou zijn geïnspireerd op karakterstudies uit de jaren zeventig, en geeft een nieuwe dimensie aan de aartsrivaal van Batman. Oh, en Joaquin Phoenix speelt de rol van zijn carrière en zou weleens een Oscar kunnen krijgen. Kortom, deze film moet ik natuurlijk gezien hebben. En in dit geval ging ik erheen met mijn beste vrienden. Phoenix is Arthur Fleck, een man met maar één droom: mensen laten lachen. Hij werkt als clown, treedt op in ziekenhuizen, en wil ooit doorbreken als komiek. Arthur is ook een zieke man. Zo iemand die al ongemakkelijk is in zijn aanwezigheid.

De scène waarin hij tegenover een stoïcijnse therapeute zit onderstreept zijn geestgesteldheid. Hij worstelt met een oncontroleerbare lachstuip, wil meer medicijnen, maar slikt al een complete pillenwinkel. Thuis zorgt hij voor zijn ziekelijke moeder, die steeds brieven stuurt naar de toekomstige burgemeester Thomas Wayne.

Arthur is intussen een tikkende tijdbom. Hij weet zich geen raad met de harder wordende maatschappij, en het wil ook niet helpen dat hij tegenslag na tegenslag krijgt. Todd Philips (je weet wel, van The Hangover) brengt een grimmig en verziekt Gotham City tot leven. De regisseur zou beinvloed zijn door onder andere Taxi Driver, en dat is duidelijk te zien. Ook hier stroomt stoom vanuit de goot en is het ieder voor zich. Ik verwacht nog net geen “are you talking to me?” van Phoenix. Hij speelt trouwens fenomenaal de rol van Arthur.

De Joker van Heath Legder was manisch, die van Phoenix is pijnlijk menselijk.

Van het bizarre gelach, tot zijn uitgemergelde lijf en manier van rennen, Phoenix beheerst dit personage tot in de puntjes. En hij speelt trouwens niet Joker. Phoenix speelt Arthur, die op zijn beurt Joker wordt. Op die manier krijgt de superschurk plots diepte mee. Joker is nu geen moordmaniak die puur uit is op chaos. Het is een door en door zieke geest die gezien wil worden. Iets wil betekenen. De Joker van Heath Legder was manisch, die van Phoenix is pijnlijk menselijk. En daarom doodeng.

Philips en Phoenix nemen de kijker mee in een wereld zonder hoop. Zonder genade. Er heerst hier duisternis. Kilte. Arthur moet er eerst niets van hebben, als Joker omarmt hij het. Na het zien van deze film realiseer je je dat Batmans nemesis nog gestoorder is dan je dacht. En Phoenix hoort voor zijn spel zeker een Oscar te krijgen.