Ik ben bekend met de kritieken op IT Chapter Two. Het is te lang, steunt te veel op jumpscares, is repetitief, de opbouw is klungelig… Dat werd ook gezegd van de voorganger, die ik beschouw als één van de betere verfilmingen van een boek van Stephen King. Dit vervolg is misschien een tikje opgeblazen, maar minstens zo sterk. Het pikt het einde van het eerste deel op, om vooruit te spoelen naar de toekomst. Een homoseksueel koppel wordt in elkaar geslagen en aan het lot van de duivelse clown overgelaten. Mike Hanlon, de enige van de Losersclub die in Derry is overgebleven, belt zijn oude kameraden op. IT is terug.
En ditmaal moet IT gedood worden. Niet iedereen kan deze boodschap waarderen. Echter, zeventwintig jaar geleden maakten ze een afspraak. Een deal. Ze zwoeren om IT te vernietigen als het zover zou zijn. Terwijl ze proberen vrede te sluiten met hun eigen door demonen geteisterde verledens, komt Mike met een riskant plan: er moet een ritueel worden uitgevoerd. De vraag is hoe en of ze dit ritueel gaan overleven.
Al bij de voorganger viel het mij op hoe regisseur Andy Muschietti de verschillende thema’s uit het boek tot een mooi geheel wist te smeden. IT gaat immers verder dan pure horror. Ook in IT Chapter Two komt dit goed naar voren. Bill worstelt nog dagelijks met de dood van zijn broertje Georgie, Richie is heimelijk homoseksueel, Beverly gaat gebukt onder de mishandelingen van haar partner en wijlen vader. De film draait om volwassen problemen en hoe de personages die problemen onder ogen moeten zien. En oplossen.
Muschietti maakt van IT Chapter Two een griezelattractie die op verrukkelijke wijze ontspoort.
ITs aanwezigheid is altijd voelbaar. Toegegeven, die aanwezigheid is alles behalve subtiel, het zorgt wél voor verdomd memorabele griezelscènes. De scène in het restaurant is een prachtig voorbeeld van de waanzin waar IT voor staat. Of als Beverly haar oude huis opzoekt, en geconfronteerd wordt met een bijzonder vrouwtje. Naar de finale toe gaat die waanzin exploderen. Muschietti maakt van IT Chapter Two een griezelattractie die op verrukkelijke wijze ontspoort.
Om terug te komen op de kritiek, ja, het is een lange film. Bovendien miste ik nog de psychedelische scène met de schildpad, en is het einde een klein beetje een anticlimax. Erg is dit allemaal geenszins. Muschietti heeft met IT één en twee een sterke horrorfilm geleverd. In mijn bespreking over deel één sloot ik af met de opmerking dat als het vervolg dat niveau weet te behouden, het wel goed moet komen. Dat is bij deze absoluut gebeurd. Let trouwens op een geinige cameo van Stephen King. Hij draagt een T-shirt van Neil Young.