Jean-Claude van Damme kan het heus wel: acteren. Hij is geen goeie acteur, maar als hij een beetje zijn best doet komt hij heus wel overtuigend over. Timecop is een goed voorbeeld. Ik was verrast door de namen die zich aan dit project hadden verbonden, zo is Sam Raimi betrokken als producer. Van Damme speelt de rol van Max Walker. Hij is een agent die werkt voor een speciale eenheid binnen de politie: eentje die gaat over tijdreizen. Iedereen die misbruikt maakt van de geschiedkundige tripjes wordt door hem opgepakt. De directeur van deze eenheid, McComb, ziet tijdreizen als zijn kaartje naar het presidentschap. Max heeft hier andere ideeën over en gaat achter hem aan.

In tegenstelling tot andere actiefilms met bespottelijke plots neemt Timecop zichzelf nauwelijks serieus. En dat is zijn redding. Waarom jezelf het hoofd breken over wat er allemaal niet klopt aan het tijdreisverhaal, als je met Van Damme een vechtmachine in huis hebt. Hij schopt de schurken soepel in hun kruis of maakt eventjes een spagaat om zijn lenigheid te bewijzen.

Het valt mij op dat Timecop er degelijk uitziet. Ik zou willen zeggen: best goed. Dit is een titel uit 1994, vijf jaar voor de gezusters Wachowski de filmwereld op de kop zette met The Matrix. Nu is die scifiklassieker natuurlijk op alle gebieden superieur ten opzichte van Timecop. Toch zijn de effecten van deze B-scifi fijne oogsnoep. Als Max door de tijd reist, wordt zijn omgeving helemaal uitgerekt in een soort zilverkleurige druppel. Het is inmiddels sterk verouderd, het ziet er toch nog indrukwekkend uit.

In tegenstelling tot andere actiefilms met bespottelijke plots neemt Timecop zichzelf nauwelijks serieus.

McComb is de typische bordkartonnen schurk zonder inhoud. Het gaat hem om twee zaken: macht en geld. Simpel. Ron Silver zet hem wel erg smakelijk neer. Al blijft zijn gezichtsuitdrukking gedurende zijn schermtijd in dezelfde stand, zijn aanwezigheid is magnetisch. Hij kauwt nog net niet zijn teksten uit, en zorgt er ten alle tijden voor een geladen aura om zich heen te hebben. Hij is een goeie partij tegenover de spierel van Brussel.

De makers willen alsnog dat ene stapje extra zetten om Timecop boven het gemiddelde uit te tillen. Iedereen doet zijn best, en even lijkt Timecop zowaar te kloppen. Tot de logica gaat schuren. Dit moeten de makers ook hebben gemerkt. In de finale gaat men voor een eind waar niets van klopt, maar waarin iedereen krijgt wat ie verdient. Heerlijk. Timecop is absoluut mijn nieuwe guilty pleasure.