Vijfentwintig jaar geleden zag ik de originele The Lion King in de bioscoop. Dankzij de volwassen thema’s die erin verwerkt zaten, was het een onvergetelijke ervaring. Nu de remake in de bioscopen draait wordt er zowel door fans als critici gemopperd. Moet dan nou? Een remake van een klassieker? Kan Disney niet iets nieuws verzinnen? Waarom moet het bedrijf met zijn hebberige poten aan een meesterwerk zitten? Vooruit, de remake is oogstrelend. Maar het zou de emoties van het origineel ontberen. Ik had hoe dan ook genoeg redenen om deze versie van The Lion King zelf te gaan kijken.

De zaal zat vol met een sterk gemengd publiek. Ik zag gezinnen binnenkomen met jonge kinderen, maar er arriveerden ook dertigers, veertigers en vijftigplussers. Zowel generatiegenoten als een nieuw publiek dat kennismaakt met deze Disneyklassieker. Wanneer de beroemde intromuziek start en we getrakteerd worden op hyperrealistische beelden van de savanne, gaan de haren op mijn armen rechtovereind staan. Misschien dat het sentiment een (grote) rol speelt, maar wow, dit is echt waanzinnig.

En nog over de emotie, het is de grootste onzin om te stellen dat die in deze versie minder goed uit de verf komt. Ik begrijp dat het lastig is om een hyperrealistische leeuw zo te animeren dat hij verdriet moet uitbeelden. Maar dankzij de stemcateurs komen de gemoedsindrukken erg goed over. Hier zit het gevoel niet zozeer in de ogen, het zijn de stemmen die de ontroering, humor en drama overbrengen.

Het duurt nog geen twee uur, desondanks ervoer ik het als een epische, emotionele reis.

Op hele kleine wijzigingen hier en daar, is het verhaal hetzelfde gebleven. Ik ga er voor het gemak vanuit dat iedereen wel weet waar The Lion King om gaat, toch even een samenvatting: de huidige leeuwenkoning, Mufasa, is vader geworden van het welpje Simba, die ooit in zijn vaders voetsporen zal moeten volgen. Scar, de verbannen broer van Mufasa, is hier niet helemaal gelukkig mee, en plot een gruwelijk plannetje om zelf de troon te bestijgen.

Het komt niet vaak voor dat ik van begin tot eind in een film wordt meegenomen, toch is dat precies wat The Lion King heeft gedaan. Het duurt nog geen twee uur, desondanks ervoer ik het als een epische, emotionele reis. Het is grappig, lief, groots, dramatisch, en sluit af met een finale waarin alle drama tot een catharsis komt. Mocht je denken dat Scars lot in het origineel macaber werd verbeeld, in deze versie is het nog akeliger.