Het is 2007 als Steffen Haars en Flip Van Der Kuil een komediegoudmijn aanboren met de serie New Kids. De afleveringen volgen hangjongeren Richard Batsbak, Rikkert Biemans, Gerrie van Boven, Barrie Butsers en Robbie Schuurmans. Ze wonen in het Brabantse dorpje Maaskantje en vullen hun dagen met zuipen en snacken. New Kids is een internithit. En een hit kan natuurlijk niet zonder een bioscoopfilm. En dus volgde in 2010 New Kids: Turbo. Al in de beginscènes wordt de toon gezet. Gerrie komt aangefietst, stopt voor Richard en Robbie die “hard aan het werk zijn”, en start een uitvoerig verhaal als hij plotseling wordt aangereden door Rikkert en Barrie.

Rikkert snelt zijn auto uit om de schade te onderzoeken. “Gaat keigoed hier!” verzekert Gerrie zijn vrienden als hij snel opkrabbelt. “Ik voel niets…!” Lomp, absurd en gortdroog. Dat zijn precies de tonen die New Kids: Turbo aanslaat. En het wordt alleen maar absurder. En asocialer.

De groep komt in de problemen als ze hun banen verliezen en een uitkering moeten nemen. Spijtig genoeg kunnen ze van die miezerige centen niet genoeg bier en snacks kopen. Als ze niet meer krijgen, besluiten ze dan voor niets meer te betalen. De politie moet ingrijpen. In plaats van de orde te bewaren, zorgt hun optreden voor een opvallend snelle escalatie. Maaskantje vormt het toneel voor een buitenissige strijd tussen de vijf hangjongeren en de autoriteiten.

Ik lees her en der dat New Kids: Turbo door zijn anarchistische karakter de Flodder van deze generatie is.

Het is zo verschrikkelijk asociaal en fout wat de jongeren uitvreten. Het is een wonder dat ze de film weten te dragen. Misschien komt dat ook door de ironische lading van de film. Haars en Van Der Kuil willen een hele dikke, lange middelvinger opsteken. Want werkelijk niets is heilig. NS’ers, het syndroom van down, zwangere vrouwen, pedofilie, onkundige politie, falende politici, aanhoudend gevloek en geweld, niets en niemand is veilig. Ook Jody Bernal niet.

Ik lees her en der dat New Kids: Turbo door zijn anarchistische karakter de Flodder van deze generatie is. Dat zie ik er ook wel in, al neigt mijn voorkeur wel naar New Kids: Turbo. Misschien omdat de humor scherper is, net wat harder binnenkomt. Daar kan je nog lange discussies over voeren. Of het moreel verantwoord is, of het wel eigenlijk wel “kan”. Ja, de makers gaan inderdaad erg ver, en ik kan mij voorstellen dat er kijkers zijn die het afstotelijk vinden. Ik reageer net als negen jaar geleden, toen ik de film in bioscoop zag: met hard gelach.