Zoveel sterren geven de kijkes aan deze titel.

Tegenwoordig zou iedereen wel in The Truman Show willen leven. Een realityshow waarin jijzelf het schijnende middelpunt vormt. Andrew Niccol schreef het script, Peter Weir werd aangewezen voor de regie, Jim Carrey mocht de hoofdrol vertolken. Nu en dan is zijn hyperactieve komische persoonlijkheid zichtbaar, verder houdt Carrey zich kalm en speelt één van zijn eerste dramatische rollen. Hij is Truman Burbank, een man die nietsvermoedend in een tv-programma rondloopt. Zijn huis, zijn buren, de winkels, zijn werk, het eiland waar hij op leeft, het water dat het eiland omringd, alles is nep. En Truman heeft helemaal niets door. Tot er scheurtjes ontstaan in zijn imaginaire wereld. Wordt hij gek of is er echt meer aan de hand?

Ondanks de lichtvoetige toon die Weir consequent aanhoudt, is The Truman Show eerder een psychotische horrorkomedie dan een eigenzinnige komedie. Het grote brein achter het programma, Christof, ziet zijn geesteskind vooral als kunst op het hoogste niveau. Geen kunstmatig gedoe. Dit is écht. Echte mensen met echte emoties.

Dat hij die mensen met bijbehorende emoties schaamteloos regisseert en manipuleert, blijft even buiten beschouwing. Dat er onethisch wordt gehandeld, en de premisse van de populaire show gestoord is, dat zijn bijzaken. Christofs relatie met Truman is er eentje van psychologische mishandeling. Een prachtige scène is als hij op zijn eigen reuzenscherm de slapende Truman bekijkt en dat beeld streelt. Het ziet er zo liefdevol uit, het voegt toe aan de sluimerende waanzin.

Ondanks de lichtvoetige toon die Weir consequent aanhoudt, is The Truman Show eerder een psychotische horrorkomedie dan een eigenzinnige komedie.

The Truman Show behandelt niet alleen de thema’s van narcisme en het gebrek aan privacy, het gaat ook over controle, hoever je kan (en mag) gaan voor de kunsten. Het zijn vrij duistere zaken die Niccol met zijn profetische script aanstipt, en aanvankelijk zou het een veel donkerdere film worden. Maar ja, het moet wel leuk vinden voor het publiek. De keuze om Carrey te casten is perfect: hij weet de maniak en de clown te verenigen, waarmee hij precies de toon van The Truman Show weet te raken.

Het enige wat ik wel een beetje mis is dat de implosie van Trumans wereld gekunsteld overkomt. De verkeerde radiofrequentie die Truman per ongeluk oppakt. De camera die uit de “hemel” naar beneden valt. De makers van de show sparen kosten noch moeite om hun hoofdrolspeler in een gestoorde waan te laten, maar ze kunnen kennelijk niet voorkomen dat de techniek faalt. Dat komt toch ondoordacht over.