Zoveel sterren geven de lezers aan deze titel.

Breakfast at Tiffany’s is alweer de eerste film die in 2019 op FilmBekeken gepubliceerd zal worden. Dit is zo’n klassieker die ik eigenlijk al lang gezien had moeten hebben. Maar hé, beter laat dan nooit. De film is gebaseerd op een kort verhaal van Truman Capote en verhaalt over de wispelturige Holly Golightly. Zij struint societyfeestjes af, ligt urenlang in haar bed, moet opdringere bewonderaars van zich afschudden, en wordt vrijwel dagelijks aangesproken door bovenbuurman Yunioshi. Dan komt er een nieuwe bewoner in haar appartementencomplex wonen: Paul Varjak. Hij is een schrijver die bijverdient als gigolo. En bij het eerste contact valt hij meteen voor de kinderlijke Holly.

Hoewel zij het ongemakkelijk vindt als Paul in haar verleden gaat neuzen, bloeit tussen de twee een markante verhouding op. Hij probeert door Holly’s schild te breken. Er wacht hem een lange, moeizame taak, waarbij Holly alles behalve behulpzaam is.

Ik weet niet goed wat ik aanmoet met de excentrieke persoonlijkheid van Holly. Ik vind het vrij extreem als iemand “per abuis” met de maffia te maken krijgt, of op haar veertiende een huwelijksaanzoek accepteert van een veel oudere man. Paul kan het allemaal weinig schelen, die rent als een gek achter zijn geliefde aan.

Zo ontspint zich één van de mafste romantische komedies die ik heb gezien.

Zo ontspint zich één van de mafste romantische komedies die ik heb gezien. Ik heb er respect voor hoe vanzelfsprekend regisseur Edward Blake komedie, drama en romantiek door elkaar gooit. Audrey Hepburn weet de ongrijpbare Holly nog aantrekkingskracht te geven, George Peppard als de sympathieke Paul geeft Hepburn sterk tegenspel. De enige rol waarbij ik vraagtekens heb is die van Mickey Rooney. Met een vals gebit en getinte huid speelt hij de rol van Mr. Yunioshi. Een geval van yellowface…?

Het leukste van Breakfast at Tiffany’s zijn de dialogen, uitgespuwd door de acteurs, als ware het kogels die uit een mitrailleur worden afgevuurd. Personages communiceren langs elkaar en herhalen woorden en zinnen, krijgen niet de kans hun zinnen af te maken, praten door elkaar heen, of raken afgeleid en dan moet het hele verhaal weer opnieuw worden vertelt. Vooral de interacties op het feestje zijn een feest op zich, met als hoogtepunt het “timber!” moment. Niet alles van Tiffany’s at Breakfast is even geloofwaardig, of voegt echt iets toe aan de plot, het is een bijzondere kijkervaring.