Ik heb de Boss eenmaal live gezien. Ik was met mijn maat op Pinkpop en zag de zanger als een poppetje het podium opkomen. Zo ver weg stonden we. Het is niet mijn muziek (geef mij maar gillende gitaren in plaats saxofoons), maar hé, de Boss is, naar het schijnt, één van de betere bandleiders in rockgeschiedenis. En inderdaad, hij maakte er een feestje van. Dook het publiek in. Leefde zich uit op zijn gitaar. Mijn maat vond het fantastisch, zelf werd ik er niet echt door geraakt. Spoel vooruit naar jaren later. De Boss doet een reeks intieme shows op Broadway en krijgt lovende recensies. Nu treedt hij op zonder band. Alleen hij met een akoestische gitaar en piano. De registratie is op Netflix gezet.

En krijgt eveneens goede beoordelingen. Het is een goedkope manier om de Boss toch nog een keer te bewonderen. Hoe ik ook denk over zijn muziek. De Boss zingt niet alleen, hij vertelt ook. En dat doet hij goed. Hij gebruikt de juiste details om sfeer en personen tot leven te wekken, en voorziet zijn nummers zo van achtergrond.

Een beetje zoals Dave Grohl deed in Sonic Highways. Zo wist ik wel dat Born in the U.S.A. eigenlijk een protestnummer is. Niet dat de Boss het schreef naar aanleiding van vrienden die sneuvelden in de Vietnam Oorlog. En Dancing in the Dark is weer geïnspireerd op zijn moeders voorliefde voor dansen.

Hij zal de nummers al miljoenen keren gezongen hebben, het klinkt alsof hij ze voor de eerste keer speelt.

De Boss heeft zo’n sterke magnetische aantrekkingskracht dat je blijft kijken, blijft luisteren. Ook in de naakte versies komen zijn stem en gitaarspel uitstekend tot hun recht. Hij zal de nummers als miljoenen keren gezongen hebben, het klinkt alsof hij ze voor de eerste keer speelt. Nog altijd vol energie. Met gevoel. Hij buldert, fluistert en doet nog twee duetten met zijn vrouw. Ik blijf erbij dat zijn muziek, hoe emotioneel ook, nooit mijn ding zal worden. Maar deze man, met zijn robuuste charisma, weet heel goed hoe hij een show moet opvoeren. Ook wanneer hij solo staat komt er zoveel soul, zoveel kracht uit hem en zijn gitaar, dat er net zo goed een band had kunnen staan. 

Visueel is Springsteen on Broadway verre van interessant. Geen shots van het publiek, de camera is statisch. In tegenstelling tot een volbloed rockconcert is dat hier helemaal niet nodig. Want de Boss, die heeft genoeg aan zijn eigen aanwezigheid. Mocht je dit jaar nog eens een theaterrockshow willen zien die zowel doet dansen als ontroeren, dan is deze een aanrader.