Ik ben fan van obscure titels die bij het grote publiek onder de radar vliegen. Zo weet ik zeker dat de naam Larry Fessenden geen belletjes zal doen rinkelen. De titel Wendigo evenmin. Ergens vind ik dat jammer, omdat Fessenden een interessante filmmaker is, en zijn film Wendigo een opmerkelijke horrortrip. Het begint, letterlijk, met een schok. Een gezin, bestaande uit vader George (fotograaf), mama Kim (psychologe), en zoon Miles zijn op weg naar hun vakantiehuisje, diep in een besneeuwd dorpje. In een moment van onoplettendheid ramt George ongeluk een hert. Het arme beest vliegt over de motorkap en landt in de berm. Het hert bleek te zijn opgejaagd door drie jagers, waaronder Otis.
Tussen hem en George ontstaat een verhitte discussie, Kim probeert George kalmeren, Miles ziet met grote ogen toe hoe het hert het genadeschot krijgt.
Deze scène, die begint in de koude zon en eindigt in de vriezende avond, is de katalysator voor wat komen gaat. Fessenden stipt thema’s aan als mannelijkheid, het onvermogen de innerlijke leefwereld te uiten, en de beschaafde stadswereld versus het verwilderde platteland. Wendigo is geen titel die de kijker keurig van A naar B brengt, en vooral drijft op zijn personages. Fessenden laat de familiedynamiek zien. Hoe Miles in bed wordt gestopt. Kim probeert hem gerust te stellen, George wil vooral dat zijn zoon zich erover heen zet. Deze dingen gebeuren, daar heb je mee te dealen. George worstelt zelf ook met de nodige onverwerkte emoties. De confrontatie met de jagers doet hem twijfelen aan zijn eigen mannelijkheid. Die twijfel kan hij nauwelijks uiten, slechts in irritatie, woede. Kim lijkt de lijm van de familie te zijn en doet haar best iedereen bij elkaar te houden.
Zolang dit wezen wordt gesuggereerd is Wendigo erg spannend.
Fessenden lijkt met Wendigo geen pure horror op het oog te hebben. Eerder een familiedrama. De camera richt zich vaak op Miles, die het beeld van het doodgeschoten hert niet kan kwijtraken. Via een mysterieuze man krijgt hij het beeldje van de Wendigo in handen, en kan realiteit niet meer van nachtmerrie onderscheiden. Alles wat hij ziet wordt uitvergroot als in een barok griezelverhaal. Dit zorgt voor onderliggende spanningen. Wanneer komt de onvoorspelbare Otis weer terug? Hoe lang duurt het voor George zelf doorslaat?
De mythische Wendigo moet voor de ontlading zorgen. Helaas oogt dit monster wat… knullig. Een verzameling takken die een soort horrorhert moeten voorstellen. Zolang dit wezen wordt gesuggereerd is Wendigo erg spannend. Maar als Fessenden hem laat zien tijdens een achtervolging komt het over als goedkope B-horror. En dat terwijl Wendigo helemaal niet zo slecht is. Het combineert thema’s van The Shining en Deliverance en strooit er een eigenzinnige laag overheen. Als die Wendigo nou overtuigender in beeld zou zijn gebracht, had Fessenden écht een cultklassieker gedraaid.
Larry Fessenden/Jake Weber en Patricia Clarke