Het is 1981 als Romy Schneider in een rusthotel verblijft en geïnterviewd wordt door een opdringerige journalist. Het is het laatste interview van de actrice, die een jaar later zelfmoord zou plegen. Regisseuse Emily Atef heeft 3 Tage in Quiberon in zwartwit geschoten, als om zo te benadrukken dat de film zich in het verleden afspeelt. In het beginshot zien we eerst een moeder met haar kinderen spelen, daarna wordt de kettingrokende Schneider geïntroduceerd. Het verblijf in het zorghotel valt Schneider zwaar en ze roept de hulp in van haar beste vriendin, Hilde. Dan staan er ineens twee journalisten bij de receptie die de actrice graag willen interviewen. 3 Tage in Quiberon mag dan gaan over dat ene interview, er gebeurt veel meer dan alleen dit vraaggesprek.
Tijdens de eerste avond vlucht het viertal naar een café waar ze zich volgieten met drank. Michael Jürgs, de interviewer, probeert intussen smeuïge verhalen uit Schneider los te peuteren. Tussen haar en de andere journalist, Robert Lebeck, heerst een liefdevolle verstandhouding. Hilde doet haar best haar vriendin tegen de zuigende Jürgs te beschermen, dat gaat lastig met iemand die zo’n koppig karakter heeft.
Het zijn uitstekende bouwstenen voor een spannend drama, toch voelt 3 Tage in Quiberon als een kabbelende filmervaring. Atef onderzoekt de personages, wie ze zijn, wat hun drijft, Schneider raakt meermalen beschonken en biecht persoonlijke gedachtes op. En dan komen we niet eens echt alles te weten. De relatie tussen Lebeck en Schneider blijft vaag, evenals de reden dat Jürgen zo vreselijk doordramt.
Voor een film die draait om Schneiders laatste interview, vind ik dat beruchte vraaggesprek tegenvallen.
Eén scène geeft de titel druk, het gevoel dat er echt iets staat te gebeuren. In het café waar het gezelschap de eerste avond doorbrengt maken ze kennis met een gezelschap bonte gasten. Schneider wordt herkend van haar rol uit Sissy, en al staat ze erop dat ze verdorie niet haar personages is, iedereen blijft haar als Sissy aanspreken. Een zwervende dichter (formidabel gespeeld door Denis Lavant) vertelt over zijn poëzie. Hilde mompelt dat ze misschien eens water moeten drinken. Michael zit in een hoekje en blijft vragen stellen over haar privéleven. Hoe gaat dit aflopen? Zal Schneider nog terugkomen in het hotel, gaat die lallende dichter haar lastigvallen, welke trucjes zal Michael nog toepassen? Spoiler: het loopt goed af.
Voor een film die draait om Schneiders laatste interview, vind ik de beruchte dialoog tegenvallen. Er worden onprettige, pittige dialogen gevoerd, tot Hilde Jürgen beschuldigt van manipulatie. Maar zijn die vragen nou echt zo heftig? Waarom blijft Schneider er dan in meegaan? Ze mag dan diep in het glaasje kijken, ook als ze nuchter is gaat ze tot het bittere einde door. En als ze het interview doorleest en er slechts één opmerking aan toevoegt, vraag ik mij af hoe erg het allemaal nou écht is geweest. 3 Tage in Quiberon wordt nog net gered door Marie Bäumer, die een prachtige Romy Schneider speelt. Maar voor mij ontbreekt een beetje de noodzaak achter de titel.
Emily Atef/Marie Bäumer en Birgit Minichmayr