Bij de vertoning van Under the Tree in Kriterion was het zo warm, dat we glazen water meekregen voor in de zaal. Met ijsklontjes. Kijk, dat is nou service. Helaas smaakte het ijskoude water een stuk beter dan de film zelf. Het kent nochtans een veelbelovend begin: de liefde tussen het stelletje Atli en Agnes is bekoeld. Atli kent alleen nog bevrediging door het kijken van een seksfilmpje waarin hij met iemand anders bezig is. Als Agnes dt ontdekt laat haar reactie zich raden. Hij mag zijn spullen pakken en opdonderen. En hun dochtertje mag hij voorlopig niet zien. Hij belt aan bij zijn ouders, Baldvin en Inga. Zij hebben een boom in hun tuin staan die zorgt voor nogal wat schaduw bij de buren, Konrad en Eybjorg.
En Eybjorg vindt het nu eenmaal fijn om te zonnen op hun gazon. Misschien eens tijd die boom te kappen? Baldvin heeft er niet veel op tegen een bijl in de boom te zetten, Inga houdt voet bij stuk. Niemand zal het wagen aan die boom te zitten, anders krijgen zij met haar te maken. De ergernis ontwikkelt zich tot een escalerende psychologische oorlogsvoering waarin iedereen wordt meegesleurd.
Ik kan maar niet lekker in de film komen. Er is iets aan Under the Tree wat mij vreselijk stoort. Het uitgangspunt is fantastisch – iets lulligs ontaardt in iets bloederigs – alleen kan ik niet meegaan in Inga’s beweegredenen. Zij is zo’n kil personage, gespeend van alle liefde, gevangen in haar eigen verbitterde kooi, dat ik alleen maar minachting voor haar voel. En dat is een probleem. Als ik mij niet in haar kan inleven, wat kan mij die rotboom dan schelen? Ik kies automatisch partij voor de tegenstanders, die niet eens strijd willen leveren. Ze moeten wel, als Inga maar blijft zuigen en de buren van alles en nog wat beschuldigd. Net als Konrad en Eybjorg vraag ik mij meer en meer af waarom die boom eigenlijk daar moet blijven staan.
selma björnsdóttir is ook zangeres en heeft in 1999 meegedaan aan het eurosongfestival
Wanneer regisseur Hafsteinn Gunnar Sigurdson (en dan zou ík een lastige naam hebben) ons dan toch een beetje informatie geeft over Inga, wordt zijn poging tot empathie in één keer omgehakt met een gruwelijke scène. Ik zal niet zeggen wat er gebeurt. Wel dat Inga een grens overgaat en Under the Tree niet meer te redden valt. De film valt langzaam om en komt met veel herrie op de grond terecht.
Ik heb steeds het idee dat Sigurdson drama wil combineren met zwarte komedie. Het drama, dat werkt perfect. De zwarte komedie niet. Het heeft iets weg van de gebroeders Coen, die meesters zijn in laten het ontsporen van een simpel idee. Maar Under the Tree is simpelweg niet grappig. Eerder sadistisch. Kwaadaardig. Zelden heb ik zo boos een bioscoopzaal verlaten.
Hafsteinn Gunnar Sigurdson/Edda Björgvinsdóttir en Steinbór Hróar Steinbórsson