Als filmmaker die steevast de grenzen van goede smaak opzoekt (en verbrijzelt), is Lloyd Kaufman het soort regisseur die gekoesterd wordt door liefhebbers van cult. Het werk waar hij nog altijd mee wordt geassocieerd is The Toxic Avenger, een film die hij samen met Michael Herz maakte en een heuse cultfilmreeks is geworden. Het begin doet niets vermoeden van het geweldaddige en bloederige plot wat de kijker te wachten staat. Begeleid door “Body Talk” worden beelden getoond van een fitnesscentrum, waarbij de camera een lichte voorkeur heeft voor kreunende vrouwen die intensief met gewichten bezig zijn.

Na de, eh, suggestieve intro, wordt de slungelige Melvin geïntroduceerd en zien wij hoe hij genadeloos wordt gepest door de vier psycho’s Julie, Bozo, Slug en Wanda. Zij hebben een intense hekel aan de naïeve zwabberaar en besluiten een grap met hem uit te halen die hem in een vat chemisch afval doet eindigen. Hij transformeert na een pijnlijk overgangsproces in de afstotelijke Toxie. Tijdens het misdaadbestrijden ontmoet hij de blinde Sara, op wie hij direct verliefd wordt. De twee gaan samenwonen op een chemische afvalstortplaats, waar Sara vol liefde voor haar held zorgt.

Met The Toxic Avenger is Kaufman vooral geïnteresseerd in het loslaten van zijn bizarre hersenspinsels. Zo heeft het gestoorde viertal de liefhebberij om ‘s avonds in de auto te stappen en voetgangers dood te rijden. De mannen rijden, de vrouwen stappen na het bloedbad opgewonden uit om polaroids te maken van het verwrongen lichaam. De politici zijn corrupt, agenten spreken met een sterk Duits accent en hebben de neiging hun arm op specifieke wijze te strekken. Wat het toevoegt aan het verhaal? Of dat Kaufman überhaupt iets met deze onzin wil zeggen? Welnee. Hij wil shockeren. Pesten. Lol hebben. Kaufman haalt alles uit de kast om dat te bewerkstelligen. De zieke, gitzwarte humor, het overdreven geweld, het lachwekkende acteerwerk en de nog lachwekkendere dialogen (“He’s stressin’ me, Julie, he is STRESSIN’ ME!”) maken van The Toxic Avenger een markante filmische belevenis. De bloederige effecten zijn trouwens wel overtuigend en Kaufman laat het geweld vol in beeld komen. Dat er gevoelige kijkers kunnen zijn die er niet van houden als een hoofd onder een autoband wordt verpletterd, kan hem niet zoveel schelen.

voor de liefhebbers: er is een musicalversie

De doorsneekijker zal deze titel als tenenkrommend slecht ervaren, Kaufman stort zich zo vol overgave op de groteske nonsens dat ik er onmogelijk niet in kan meegaan. Mocht je eens iets willen zien dat alle perken te buiten gaat, dan is The Toxic Avenger een aanrader. Met flink wat bier en snacks, dat wel.

Michael Herz & Lloyd Kaufman/Mark Torgl en Andree Maranda