Met Kriterion After Midnight wordt in Nederland de nachtcinema levend gehouden. Eerder dit jaar zag ik de mindfuck Kuso, het onnavolgbare regiedebuut van Flying Lotus. Dat smaakte naar meer. In de maand december wordt elke zaterdag Maus vertoond, waar ik al een veelbelovende trailer van heb gezien. Op de zaterdagen heb ik schrijfles en ga na college nog eventjes naar een café. Mijn plan is om vanavond na het café naar huis te gaan, snel wat te eten, een kwartiertje te slapen en dan weer de sneeuw te trotseren. Het gaat goed, alleen loopt het slapen een beetje uit. Na ruim een half uur word ik groggy wakker en moet ik er als een speer vandoor. De sneeuwval heeft gezorgd voor een aardige laag op de tramsporen, gelukkig wordt er wel nog gereden. Precies op tijd kom ik bij Kriterion aan.
Alex en Selma rijden in Maus door de bossen van Servië, als hun auto het voor gezien houdt. Alex is de optimist die vol goede moed naar het dichtstbijzijnde dorp wil gaan voor hulp, Selma voelt zich minder op haar gemak. Ze kruizen het pad van Vuk en Milos, twee Serviërs die het niet zo hebben op Moslims. En laat Selma nou net een Moslima zijn wiens hele familie tijdens de Balkanoorlog.
SMERIG
Er is één woord wat steeds bij mij opkomt: smerig. Door en door smerig. Maus moet het niet hebben van fantastische acteurs of diepgaande dialogen, maar wel van een knetterharde sfeer. Selma en Alex worden in het hol van de vijand gesleept, waar Selma psychologisch wordt teruggebracht naar de gruwelen van de oorlog. Realiteit en fantasie lopen door elkaar en voor even zijn de diepgewortelde angsten van Selma echt te voelen. Ik zeg "voor even", want dan neemt regisseur Yayo Herrero een bocht die ik niet helemaal kan volgen. Ineens verschijnt een vreemd wezen dat Selma beschermt tegen het bloeddorstige duo en lijken droom en werkelijkheid meer door elkaar te lopen. Of is het nu juist wel realiteit?
Als ik het filmtheater verlaat is de smerigheid mij zeker bijgebleven. Toch ben ik niet helemaal overtuigt van de film als geheel. En dat is erg zonde. Zeker omdat er één prachtige scène voorkomt waarin Selma worstelt met haar wraakgevoelens. Laat ze die destructieve emoties toe, of staat ze erboven? Dit wordt echter onderuitgehaald door een bovennatuurlijke plotwending en een supervaag einde.
Buiten sneeuwt het nog steeds en ik moet stevig doorlopen om mijn nachtbus te halen. Ik ben benieuwd naar de volgende nachttitel
WIST JE DAT
Het is mij een beetje raadsel welke titel de juiste is. Op de ene site staat de film genoteerd als Maus, op de andere als The Maus.
Yay
Een gedachte over “Maus”