Sinds bekend werd gemaakt dat It een remake zou krijgen, heb ik de dagen afgeteld tot hij in de bioscoop kwam. Dit weekend was het eindelijk zo ver. Toen ik bij de Filmhallen aankwam en mijn Cinevillepas uit mijn portemonnee haalde, stond op het programmabord met rode letters aangegeven dat de horrorfilm was uitverkocht. Wat doe je dan? Tanden op elkaar en voor een andere film gaan. Van een horrorfilm naar een komedie: The Big Sick. Ik hou wel van de films waar Judd Apatow aan heeft meegewerkt. En ik wilde Ray Romano wel eens zien zonder lolbroek. Dat The Big Sick als enige nog te zien was rond dit tijdstip, was uiteraard bijzaak.
De Pakistaanse Kumail doet aan standup comedy en ontmoet op een avond Emily. De vonk slaat over. Kumails ouders willen hem uithuwelijken en hij wil niet verstoten wil worden, waardoor hij in een complexe situatie zit. Die wordt nog lastiger als Emily in het ziekenhuis komt te liggen en in een kunstmatige coma moet worden gehouden.
Schrijvers Kumail Nanjiani en Emily Gordon gebruiken dit merkwaardige liefdesverhaal om thema’s als familie, religie en liefde te onderzoeken. In plaats van puur grappen te verzinnen, zitten die al in het verhaal zelf. En geen grappen die onderstreept moeten worden maar terloops worden gemaakt. Er is een hele mooie scène tussen Kumail en Terry, de vader van Emily, waarin Terry opbiecht ooit te zijn vreemdgegaan. Kumail maakt zo subtiel mogelijk duidelijk dat hij niet echt zit te wachten op dit verhaal, Terry gaat onverstoord verder. Hij beschrijft hoe zij rook, dat het godbetert gebeurde tijdens een wiskundecongres en hoe hij achteraf Beth, Emily’s moeder, opbelde om alles te bekennen. Je ziet hoe ongemakkelijk Kumail zich voelt. Dat ongemak is precies waar de humor in schuilt.
De grootste verrassing van The Big Sick is toch wel Ray Romano. Als Terry doet hij eens wat anders dan oneliners spuien. Hij durft zich kwetsbaar op te stellen om zo de diepere bronnen van Terry te laten laten zien. Tegenspeelster Holly Hunter biedt de nodige tegenwicht. Wat ze ook doen, ruziën, in angst afwachten in de wachtkamer van het ziekenhuis, of thuis aan de drank gaan, ze doen het met overgave. Het is een prettig duo om naar te kijken.
Dit is een komedie die de diepte in durft te gaan, waarin de personages zich blootgeven. In plaats van puur op de lach, mikt The Big Sick ook op de ontroering. Op deze manier weet The Big Sick met gemak boven de doorsnee komediefilm uit te steken en is dit de beste en meest volwassen film die Apatow heeft geproduceerd.
Oh ja, en het is allemaal waar gebeurd.
Michael Showalter/Kumail Nanjiani en Emily Gordon