Ze worden beschouwd als één van de Grote Vier uit de metalwereld en toch moeten ze in groepstherapie om te voorkomen dat de band uit elkaar valt. Ik denk dat ik de documentaire Metallica: Some Kind of Monster zo aardig samenvat. Bassist Jason Newsted haakt af. Ze hebben met zijn vieren zoveel meegemaakt, en dan hebben ze verdorie therapie nodig om hun onderlinge geschillen te overkomen? Bovendien kan Hetfield het niet hebben dat Newsted tegelijk werkt aan zijn eigen project. Reden genoeg om de band basloos achter te laten. Alles komt wel op zijn pootjes terecht, maar niet voor er flink wat ruzie, slaan met deuren en pijnlijke jamsessies hebben plaatsgevonden.

Ik weet onderhand wel dat een band meestal bestaat uit sterke persoonlijkheden. Of je nu drumt, zingt of op de gitaar speelt, als echte muzikant wil je je gevoel kwijt in de muziek, en kan er een voortdurende confrontatie plaatsvinden tussen het ego en wat het beste is voor een lied. Dit geldt ook voor James Hetfield, Lars Ulrich en Kirk Hammett. Steeds wanneer ze bijeenkomen is er sprake van spanning. Vooral tussen Hetfield en Ulrich, beide controlfreaks, wil het nogal bliksemen. Hammett probeert nog de rust in de groep te brengen, evenals producer Bob Ross, dit helpt lang niet altijd. Maar ze kunnen ook met elkaar lachen en gewoon lol hebben. Een beetje een haat-liefde relatie, zeg maar.

De documentaire krijgt een onverwachte wending wanneer de opnames voor het nieuwe album stroef verlopen. De jamsessies zijn pijnlijk om naar te kijken en ook het drietal vraagt zich af wat ze aan het doen. Ulrich is dan nog trots op zijn drumstel, terwijl Hetfield zich moet inhouden hem niet naar de strot te vliegen. Het dieptepunt volgt als Hetfield zich noodgedwongen ziet af te kicken van alcohol. Als hij weer terug is en doodleuk aankondigt maar vier uur per dag te kunnen werken en het niet waardeert als men achter zijn rug om doorwerkt, stijgen de spanningen tot ongekende hoogtes.

Wat Metallica: Some Kind of Monster fascinerend maakt, is dat het de drie bandleden van hun macholaag ontdoet en hun menselijkheid laat zien. Hetfield is steeds op zoek naar liefde en bevestiging en is doodsbang om alleen achter te blijven. Ulrich worstelt met de relatie met zijn vader, naar wiens goedkeuring hij stiekem hunkert. Hammett probeert dan vooral iets aan het creatieve proces toe te voegen en zijn kop te houden, wat ook niet zo makkelijk is. En Ross, tja, die probeert geen zenuwinzinking te krijgen.

De trouwe luisteraar die Metallica het liefst als het metalmonster blijft zien raad ik de documentaire niet aan. Voor iedereen die de band in al zijn menselijkheid wil zien, is het een mustsee.

15-4-2017/Joe Berlinger en Bruce Sinofsky/James Hetfield en Lars Ulrich