Als ik een film ga kijken kan het mij weinig schelen of het door een man of een vrouw is gemaakt. Ik kijk net zo lief Superbad als Trainwreck. Ik heb ook helemaal niks met superheldenfilms. Wonder Woman is zo gehypet en gelabeld als een “feministische mijlpaal”, dat ik mij bijna verplicht voel naar de bios te gaan. Het is geregisseerd door Patty Jenkins en heeft in de hoofdrol Gal Gadot. De namen zeggen mij niks. Het verhaal is vrij standaard, superheldin vecht tegen superslechterik en het eindigt met ruimte voor een vervolg. Toch is Wonder Woman een sterke film. De actiescènes hebben een adrenalineverhogende werking en Gadot is erg overtuigend als de Amazonprinses Diana. Wat de film echt een tandje hoger boven zijn genregenoten plaatst, is een stukje verdieping.

Wonder Woman neemt ons eerst mee naar een eiland waar de Amazons wonen, een vrouwelijke krijgersvolk wat zich focust op vechttrainingen. De kleine prinses Diana (Gal Gadot) heeft de vurige wens om ook een krijgster te worden, haar moeder Hyppolates (Connie Nielsen) ziet dit niet zitten. Diana is ervan overtuigd dat de God van de oorlog, Ares, ooit terugkomt naar de aarde om de mensheid in de vernietiging te helpen. Haar droom is om met deze God in gevecht te gaan en hem te verslaan. Die kans krijgt ze als spion Steve Trevor (Chris Pine) per ongeluk op het eiland terechtkomt en vertelt dat buiten het eiland oorlog woedt. Wie anders dan Ares kan hierachter zitten? Samen met Steve verlaat ze het eiland en komt in onze wereld terecht.

Ik moet eerlijk bekennen dat ik het begin niet direct baanbrekend vind. Dat er alleen vrouwen op een eiland wonen is ongetwijfeld zeer feministisch, ik vind het saai. Dit heeft trouwens niks met de vrouwen te maken. Op wat theatrale dialogen en mooie beelden na gebeurt er gewoon niet zoveel. Pas als Steve opduikt wordt het spannend. En niet omdat er een man in beeld komt, we schakelen over naar wat actie. Tussen de Amazons en de Duitsers vindt een spetterend gevecht plaats en Diana krijgt een motivatie om het eiland te verlaten. Wonder Woman heeft nu een drive, een plot die het verhaal voortstuwt.

Naar mijn gevoel zit het speciale van Wonder Woman niet in de overwegend vrouwelijke cast, maar in de kleine, intieme momenten die Jenkins ons toont. Als Diana samen met Trevor en twee andere mannen door een slagveld loopt, is haar eerste reactie zoveel mogelijk mensen te helpen, gewonden te verzorgen. Steve geeft vriendelijk doch dringend aan dat ze door moeten lopen. Dit is nu eenmaal oorlog, dan vallen er slachtoffers. Of als ze buiten slapen en iemand krijgt een nachtmerrie. Diana wil troost bieden, de man slaat het geërgerd af. Dit soort scènes zet de actie even stil en biedt een stukje personageverdieping. Natuurlijk is er nog steeds veel actie, dit soort scènes geven de film toch even een andere lading mee. De makers lijken zich te richten op meer dan pure testosteronvermaak. Het doet mij een beetje denken aan wat Christopher Nolan deed met Batman, maar dan de vrouwelijke versie.

Omdat het verhaal zelf een kopie is van superheldenfilms en je al kan raden hoe het afloopt, lukt het niet om het niveau steeds zo hoog te houden. Ik vind dat een gemiste kans. Misschien komt het omdat het script is geschreven door vier mannen.

Wat natuurlijk benoemt dient te worden zijn de vraagtekens rondom genderkwesties. Volgens mij heeft vrijwel elke recensent dit al vermeld, toch blijft het de moeite waard dit aan te stippen. Het levert zulke verrukkelijke scènes op vol ongemakkelijke momenten. Als Diana en Steve in een bootje liggen en Steve niet bij Diana wil liggen omdat hij niet de verkeerde indruk wil wekken. Of in de kledingwinkel, waar Diana in nieuwe kleren haar vechtmoves wil uitproberen. De zaal, en ik ook, moet er erg om lachen.

Tot slot wil ik ook kwijt dat Jenkins fantastische gevechtsscènes heeft neergezet. Diana is telkens het schijnende middelpunt dankzij haar outfit. De mannen zijn gekleed in donkere kledij, waardoor Diana extra opvalt voor de camera. Ze werpt met haar lasso, haalt uit met haar zwaard en schild, stunt in slowmotion en schakelt met gemak een heel leger uit. Op die momenten is ze geen Wonder Woman maar Power Woman.

Wonder Woman is een film die bewijst dat ook vrouwen prima kunnen vechten. Ik stel voor dat het script volgende keer ook door vrouwen wordt geschreven. Ik ben erg benieuwd wat een vervolg ons dan gaat brengen.