Jaren geleden zag ik The Purge van James DeMonaco voorbijkomen. Een horrorfilm met een heerlijk gegeven: één nacht blijven alle misdaden straffeloos en kan iedereen zich onbelemmerd uitleven. Het klonk goed, alleen sprak de uitwerking – een man wil zijn gezin beschermen tegen een groep “Purgers”- mij niet zo aan. Het had kennelijk wél succes omdat er nog twee vervolgen kwamen. Ik heb gezocht naar de complete trilogie, in de bak van een uitverkoopwinkel vond ik The Purge: Election Year, het derde deel.

Senator Charlie Roan (Elizabeth Mitchell) is in de race voor het presidentschap. Haar grote doel: het stoppen van de jaarlijkse Purge. Haar tegenstanders (en een hele hoop psychopaten) zijn hier niet blij mee. Tijdens de Purge wordt gepoogd haar te elimineren en moet beveiliger Leo Barnes (Frank Grillo) er alles aan doen haar te beschermen.

Wat zo opvalt is dat de film enerzijds binnen de lijntjes gecomponeerd is en anderzijds DeMonaco zich uitleeft met geweld en verknipte moordenaars. In het begin bijvoorbeeld is al redelijk te voorspellen wie ver zal komen en wie niet. En het duurt even voor de actie op gang komt, eerst moeten we goed weten wie wie is, wat hun motivaties zijn. Dan, als “Purgenight” losbarst, laat DeMonaco de teugels vieren. Soms vliegt hij wat uit de bocht en verliezen de “psycho’s” zich in overacteren. De meisjes in het begin vond ik bijvoorbeeld eerder irritant dan eng. Maar hij weet de spijker ook zo hard op de kop te slaan dat de vonken in het rond vliegen. Zo laat DeMonaco ons ook de mensen achter de Purge zien. Of een groepje toeristen die speciaal voor deze nacht naar Amerika komt om zich uit te leven. Het geeft The Purge: Election Years een nachtmarrieachtige ondertoon.

Ik weet niet of dit echt horror genoemd kan worden, zo wordt het wel gelabeld, wat mij betreft is dit actiehorror. Of op zijn minst een keiharde actiefilm. Razendspannend van begin tot eind.