Het verhaal van The Evil Dead is kinderlijk eenvoudig: vijf vrienden trekken zich terug in een afgelegen blokhut. Daar ontdekken ze het Boek der Doden en een cassetterecorder. Door de cassette af te spelen roepen ze bosgeesten op, die niet kunnen wachten om onschuldige lichamen in bezit te nemen. Ash is de enige die zo lang mogelijk overeind blijft staan tegenover zijn in zombie veranderende vrienden. Zo dun en mager de plot is, zo gruwelijk sterk zijn Raimis visuele stijl en de bloederige effecten. Al vanaf het begin wordt duidelijk dat The Evil niet bedoeld is als intellectuele horrorfilm. Raimi is niet geïnteresseerd in het overbrengen van belangwekkende thema’s.

Geen van de personages wordt echt geïntroduceerd. En op Ash na is er niet echt iemand met wie je je kan binden. Wel deelt de piepjonge regisseur alvast wat plaagstootjes uit met verwrongen camerahoeken en opvallende geluidseffecten. Ook waart er een onbekende entiteit door het bos, en komt één van de meisjes er op ongelukkige wijze achter dat de bomen niet alleen staan te worstelschieten.

Raimi gooit de remmen pas echt los als de demonen hun slag slaan. Een potlood verdwijnt in een enkel, hoofden worden afgehakt, er wordt een kettingzaag gepakt, en zelfs wanneer de ergste hysterie over is wacht er nog een misselijkmakende verrassing voor Ash. The Evil Dead ontbeert elke subtiliteit, debuterend regisseur Sam Raimi leverde er wel een kopstoot van een horrorfilm mee af. En hoofdrolspeler Bruce Campbell zette met Ash een iconische horrorheld neer.

The Evil Dead ontbeert elke subtiliteit, debuterend regisseur Sam Raimi leverde er wel een kopstoot van een horrorfilm mee af.

Tegenwoordig zou The Evil Dead eerder onder het kopje “horrorkomedie” vallen, dan dat het als een pure horror zou worden beschouwd. Toch zag men dat in de jaren tachtig anders. Raimis eerste film werd zelfs behandeld als een “video nasty”, een benaming voor de smerigste, ranzigste (horror)films. Het soort titel dat alleen onder de toonbank verkrijgbaar was. Gelukkig is het nu vrijwel overal te koop. Horrorliefhebbers moeten op zijn minst dit deel hebben gezien.

The Evil Dead wierf een cultstatus en staat ook bij mij hoog aangeschreven. Het gaat nergens over, dit is wel een film met ballen. Eentje die er niet voor terugdeinst te doen waar het zelf zin in heeft. Als het zijn publiek daarbij verdeelt, dan is het maar zo. Compromisloos, bloederig en absurd. Dat vat deze horrorklassieker wel samen. Voor wie zich nog na deze titel nog steeds bloeddorstig voelt, er volgden twee fantastische vervolgen, plus een remake van dit deel.