Zoveel sterren geven de lezers aan deze film.

Andy Serkis, die Gollum vertolkte in de legendarische The Lord Of the Rings, wilde met Mowgli zijn eigen Jungle Book regisseren. Een versie die veel donkerder is dan de film uit 2016. Minder kindvriendelijk dan de liedjesfilm van jaren geleden. Bovendien wilde Serkis dichter bij het bronmateriaal blijven. De Jungle Boek is immers een verzameling verhalen van Rudyard Kipling, en het verhaal van Mowgli is slechts één van de vertellingen. De opening op zich is erg sterk: met op de achtergrond de hese voice-over van Kaa, glijdt de camera de jungle in. De mens wordt opgejaagd door tijger Shere Khan, baby Mowgli blijft reddeloos achter in het grote woud. Panter Bagheera vindt de vondeling en heeft medelijden met hem. 

Hij levert de jongen af bij de wolven. Die halen eerst hun neus op voor een mensenkind, toch wordt Mowgli liefdevol onder hun zorg genomen. Hij groeit op in de veronderstelling een wolf te zijn, tot de realiteit komt binnensijpelen. Probeer een jonge wildeling er dan maar eens van te overtuigen dat hij bij de mensen moet zijn.

Mowgli laat zich nog het best omschrijven als de nachtmerrieversie van Disney. Dat komt nog het best tot uiting als de hoofdpersonages (de dieren dus) voor het eerst bijeenkomen. Geen aaibare, ontspannen beesten als in de eerste titels. Dit zijn bijtgrage wolven en wraaklustige olifanten. Baloo is hier niet de vrolijke hippiebeer, maar een grote vechtbeer die helpt om de jonge wolven te trainen. De eerste keer dat ik hem zie oogt hij als een monster uit het universum van Lovecraft.

Mowgli laat zich nog het best omschrijven als de nachtmerrieversie van Disney.

Wat bijdraagt aan de volwassen toon is de sterke stemmencast. Zo voorziet Christian Bale Bagheera van een diep en wijs stemgeluid, en klinkt Baloo als de strenge leraar. Door overwegend Engelse acteurs te gebruiken en de emoties in hun ogen te versterken, krijgen de beesten een rauwe ondertoon. Dit zijn geen personages die elk moment een liedje kunnen zingen. Het zijn beesten die er alles aan doen om te overleven. Of de macht te grijpen.

De enige kritiek die ik kan geven is dat de plotverloop wat rommelig is. Als rode lijn is Mowglis eventuele terugkeer naar de mensenwereld geweven, Serkis springt binnen die lijn wat hakkelig naar verschillende subplots. En het eind is een tikje een anticlimax. Echter, in ruil geeft Serkis iets wat noch de versie uit 2016, noch Disney heeft kunnen geven: een ontroerende sterfscène. Je mag zelf gaan zien welke ik bedoel.

Andy Serkis/Christian Bale en Andy Serkis