Mon Roi is mij door een collega aangeraden. De film portretteert het zinderende liefdesdrama tussen Georgio Milevski en Marie-Antoinette (ofwel Tony), en schakelt tussen heden en verleden. In het nu moet Tony als gevolg van een ski-ongeluk naar een rehabilitatiecentrum, en denkt terug aan haar woelige jaren met Georgio. Hoe ze elkaar ontmoeten in een dansclub. Er direct chemie tussen ze is. En hoe die chemie hun liefdesvuur doet ontvlammen en doven. Het gaat regisseuse Maïwenn helemaal niet om de plot, ze wil puur haar personages uitwerken. Hoe zij op elkaar reageren, hoe zij de liefde ervaren. Dat maakt dat ik een tikje huiverig was voor Mon Roi.
Straks is het zo’n navelstaarderige titel, vol zijpaadjes bedoelt om de wereld van de personages uit te diepen. Echter, de personages die Maïwenn heeft geschreven zijn niet zomaar passanten die elkaars pad kruisen. Ze zijn intens. Onvoorspelbaar. Barsten van de energie. En het wil ook helpen dat ze vertolkt worden door eveneens intense spelers: Vincent Cassel en Emmanuelle Bercot. Het is hun spel waardoor een potentieel gewoon drama opstijgt naar een veel hoger niveau.
Maïwenn stond haar hoofdrolspelers toe om te improviseren. Ook dit kan risico’s met zich meebrengen, in Mon Roi pakt het goed uit. Cassel en Bercot zijn aan elkaar gewaagd, dagen elkaar uit en drijven elkaar tot het uiterste. Hetzelfde geldt voor de kijker. Ze brengen het schaamrood op je kaken, laten je lachen, huilen, zorgen dat je wil wegkijken of juist met open mond toekijkt. Het geeft Mon Roi doorleefde scènes met een vurige chemie tussen de twee hoofdpersonages. Cassel is fantastisch als oppereikel, terwijl Bercot haar probeert relatie te redden en zich verzet tegen de manipulatieve aard van haar geliefde.
Het geeft Mon Roi doorleefde scènes met een vurige chemie tussen de twee hoofdpersonages.
Hun liefdesleven raakt gecompliceerd als ze ouders worden van Simbad. Tony eist dat Georgio zich eens als vader gaat gedragen, Georgio wil zijn vrijheid behouden maar niet zijn voogdij kwijtraken. Tja. Hoe ga je daar als twee onbuigzame persoonlijkheden mee om? De ruzies lopen hoger op. De chemie is inmiddels omgeslagen naar donder en bliksem. De dalen worden dieper. Tot Tony het allemaal niet meer aankan. En nog weigert Georgio zich bij haar overgave neer te leggen.
Mon Roi is een film die de kijker laat ervaren hoe intens en vurig de liefde kan zijn. Het is een lange uitputtingsslag en eerlijk gezegd was ik ook wel blij toen de eindtitels over het scherm rolde. Even weer ademen. Dat betekent trouwens niet dat ik het een slechte film vond. Integendeel. Ik heb zelden een eerlijkere titel gezien over dit thema. Ja, het is lang en soms wat vermoeiend. Maar het komt ook aan. En dat is het belangrijkste.
Maïwenn/Vincent Cassel en Emmanuelle Bercot