Zoveel sterren geven de lezers aan deze film.
Metallica! De grootste metalband ter wereld (al zullen liefhebbers daarover hun eigen mening hebben) besloot in 2013 hun eigen eigenzinnige concertfilm te maken. Nimród Antal mocht het script, bedacht door de muzikanten, regisseren. En Dane DeHaan mocht de rol van loopjongen vertolken. De bedoeling is een gewone concertregistratie tegenover een spannend apocalyptisch verhaal neer te zetten, waarbij het verhaal invloed heeft op het concert. Klinkt als een geniaal concept. Toch? Laat het maar aan James Hetfield, Lars Ulrich, Kirk Hammett en Robert Trujillo over met zo’n uniek idee te komen. Het ziet er ook echt goed uit.
De vier metalmannen stappen vol zelfvertrouwen het podium op, waar ruimte is voor allerlei soorten effecten. Op het podium zelf worden visuals vertoond. Daarnaast wordt een standbeeld opgebouwd tijdens …And Justice for All, zijn oorlogsbeelden zichtbaar als One en For Whom The Bell Tolls worden gespeeld, en zijn de klassieke kruizen zichtbaar tijdens Master of Puppets. Het publiek heeft er zichtbaar en hoorbaar zin in.
DeHane (wiens personage naamloos blijft) moet in het begin al vertrekken om een geheimzinnige opdracht voor de band uit te voeren. Met tegenzin gaat hij de verlaten straten op. En komt, tot zijn verbijstering, terecht in een soort opstand. Zo eentje waarin willekeurige slachtoffers aan straatlantaarns worden opgehangen en gasmaker dragende ruiters op paarden rijden. Ik hou wel van krankzinnige wendingen en situaties. Maar hier leidt het eerder af.
Metallica: Through the Never is een dappere poging tot een inventieve concertregistratie.
Niet omdat het zo bizar is. Eerder omdat het concert zelf domineert en daar alle aandacht en energie in is gestoken. Het geluid is niet fantastisch (ik heb de band dit jaar nog gezien in Ziggo Dome, ik weet hoe ze kúnnen klinken) en ze spelen niet al hun beste nummers, toch is dit het kloppende hart van de concertfilm. We zien ook hoe de bandleden samenspelen, hoe Hetfield contact heeft met zijn publiek. Dan steekt zo’n vaag eind-van-de-wereld zijplotje er wat bleekjes bij af. Om vage redenen raken de rellen ook het concert en vallen er zelfs gewonden onder de crewleden. Waarom? Geen idee. Ik vermoed om de coolheidsfactor. Maar door het zo vaag te laten roept het eerder vraagtekens op dan dat het cool is.
Metallica: Through the Never is een dappere poging tot een inventieve concertregistratie. Mijn persoonlijke voorkeur gaat naar een volwaardig Metallicaoptreden in plaats van een gekunstelde “kunstzinnige” insteek. Ik kijk liever naar hoe de metalmannen hun publiek opzwepen, dan naar een roadie die in een nachtmerrie terechtkomt.