Dankzij mijn briljante planningstalent moet ik het vanavond doen met een niet al te lange film. Netflix biedt uitkomst met Lovesong, een film van So Yong Kim die krap anderhalf duurt. In de hoofdrollen spelen Jena Malone en Riley Keough, twee actrices die ik erg waardeer. De regisseuse ken ik dan weer niet, ze schijnt nogal bekend te zijn in de meer realistische stroming, waarin film wordt teruggebracht tot de essentie. Ofwel, het vertellen van een verhaal zonder veel poespas. In dit geval draait het om de vriendinnen Sarah (Leough) en Mindy (Malone), die op een tochtje een erg intiem moment delen. Drie jaar later gaat Mindy trouwen en is Sarah uiteraard ook uitgenodigd. Het wordt spannend: speelt er nu meer tussen de twee dan alleen vriendschap?

Ik moet erg wennen aan de sobere filmstijl van Kim. Het is of ze ergens een huiscamera vandaan heeft gehaald, zo dicht mogelijk bij haar personages komt en op de opnameknop drukt. Eerst maken we kennis met Sarah. Ze zorgt voor haar dochtertje en voelt hoe haar huwelijk ontrafelt. Dan komt Mindy in beeld, die in alle opzichten de tegenpool is van Sarah: vrolijker, meer in het leven. Tussen de twee vriendinnen is een sterke chemie aanwezig die, als ze even met zijn tweeën zijn, behoorlijk gaat knetteren. Tenminste, dit wordt gesuggereerd. Voor ze echt losgaan, springen we naar drie jaar later, het huwelijk van Mindy. Sarah is ook uitgenodigd. Ze zijn er niet zeker van of hun relatie puur vriendschappelijk is. En als het dieper gaat, durven ze dan wel de sprong te maken?

Lovesong doet mij denken aan de korte verhalen van Raymond Carver. Ook zijn vertellingen zijn sterk personagegedreven en diep geworteld in de realiteit. Malone en Keough weten de film moeiteloos te dragen en zijn volkomen geloofwaardig als vriendinnen. Hun acties bepalen het verloop van het verhaal, met hun relatie als middelpunt. De film is dan ook op zijn sterkst als de twee actrices het scherm delen. De ene keer overheerst ongemak, dan weer vriendschap, dan weer een hevig verlangen. Door die emoties steeds af te wisselen krijgt Lovesong een vleugje magie mee, alsof Kim haar personages een psychologische dans laat uitvoeren. Het is een dans waarin ze elkaar aantrekken en dan weer loslaten en je niet zeker weet wat er precies in hun hoofden omgaat. Net als bij Carver geeft Kim de kijker genoeg om het verhaal op zich goed te volgen en de details zelf in te vullen.

De film is ironisch genoeg wel te kort om écht te bekoren. Malone en Keough hebben dan weer alle ruimte gekregen om te bewijzen tot de beste actrices van hun generatie te horen.​

​17-5-2017/So Yong Kim/Jena Malone en Riley Keough