Ik krijg nog wel eens tips van vrienden, familie en collega’s over titels die ik echt moet zien. Everything, Everything was zo’n aanrader. Hoofdpersonage Maddy leidt aan een ongeneeslijke ziekte en moet continu in haar zorgvuldig gedesinfecteerde huis blijven. Wanneer er nieuwe buren tegenover haar komen wonen en ze verliefd wordt op de buurjongen, wordt haar drang om naar buiten te gaan steeds groter. Het is zo weerzinwekkend zoetsappig uitgewerkt dat ik Everything, Everything geen tel geloofwaardig vind.
Het begint al bij Maddy zelf. Ze zit dus achttien jaar opgesloten, toch ziet er er fris en fruitig uit. Ze maakt volop gebruik van internet en haar enige contacten lopen via SMS’jes, Skype en alle andere digitale paden. Ik denk nog heel even dat ik in een opzichtige Applereclame terecht ben gekomen (hoe komen ze in godsnaam aan het geld voor dat spul?) als buurjongen Olly wordt geïntroduceerd. Zoals het hoort in een tienerfilm zijn de twee meteen op elkaar verliefd. Ze hoeven niet eens in dezelfde kamer te staan, chatten via de telefoon is al genoeg. Op die manier vertrouwen ze elkaars gedachtes toe.
Werkelijk iedereen zit te giechelen of zachtjes te grinniken, alsof de ernst van de situatie bedekt moet worden met een dikke suikerlaag. Het gevaar moet letterlijk worden weggelachen, we moeten ons niet bekommeren om de ziekte van een meisje. Positiviteit, daar gaat het om! Dus als er iets van het donkere verleden wordt aangestipt, wordt er ook direct aan voorbijgegaan.
Begrijp mij goed, er is niks mis met optimisme. Alleen moet ik mij de hele film door eraan blijven herinneren dat Maddy doodziek is. De makers stoppen een geforceerde lieflijkheid in het verhaal waardoor de scherpe randen eraf worden geslagen. Het toppunt is een scène waarin Maddy en Olly schuchter tegenover elkaar zitten en hun gedachtes ondertiteld in beeld verschijnen. Leuk, zo’n verwijzing naar Annie Hall. Minder geslaagd is dat de ondertitels met de meest clichématige en stompzinnige uitspraken komen. Want als je in een kamer zit tegenover een doodziek meisje vraag je je als jongen inderdaad af wat ze van je haar vindt.
over olly’s haar gesproken, in het boek waar de film op is gebaseerd heeft olly geen haar
Everything, Everything haalt zichzelf op het eind nog keihard onderuit door met een onverwachte hoeveelheid drama te komen. Dit is zo verschrikkelijk slecht in het verhaal verwerkt dat ik alleen maar ongelovig naar het beeldscherm kan staren. Toegegeven, ik zag het aankomen, maar beseffen de makers wel wat de implicaties hiervan zijn? Ik denk het niet, want al snel rollen de eindcredits in beeld. Het moet wel positief blijven.
Stella Meghie/Amandla Stenberg en Nick Robinson