Na het immens grimmige Brawl in Cell Block 99 was ik meteen fan van schrijver/regisseur S. Craig Zahler. Zijn nieuwste, Dragged Across Concrete, staat tot mijn grote vreugde op Netflix. De plot draait om twee agenten, Brett Ridgeman en Anthony Lusaretti, die na een iets te enthousiaste arrestatie woden geschorst. Anthony accepteert zuchtend zijn straf, bij Brett komt het stoom uit de oren. Hij heeft jaren en jaren trouwe dienst geleverd, en nu overkomt hem dit? Zijn dochter wordt dagelijks belaagd, zijn vrouw kampt met MS, hij heeft het karige loon keihard nodig. Als het niet via de legale weg kan, dan maar via de illegale weg.
Hij trekt de aanvankelijk onwillige Anthony met zich mee, gaandeweg raken de twee verstrikt in een vicueuze geweldscirkel. Met “gaandeweg” bedoel ik trouwens “tergend langzaam”. Zahler trekt ruim tweeëneenhalf uur uit voor zijn gewelddadige opus. Pas na zo’n uur, anderhalf, wordt het echt spannend en wordt het knalwerk van stal gehaald.
Dragged Across Concrete is stilistisch bijna identiek aan Brawl in Cell Block 99. De acteurs brengen hun dialogen staccato, zonder veel emotie. Het zijn meer constaringen die ze doen, alsof ze hardop hun gedachtes uitspreken. Die zakelijkheid zit hem ook in het filmen zelf. Zahler is geen visuele virtuoso, de camera is puur de registreerder van de verwikkelingen. Het gaat Zahler om de dialogen en personages en trekt minutenlang uit voor oppervlakkig gebabbel en om te laten zien hoe zijn personages leven.[epq-quote align=”align-left”]Zahler duwt zijn publiek over een gemaksgrens heen.[/epq-quote]
Dit kan twee kanten op werken. Het kan ofwel op de zenuwen werken, ofwel er ontstaat een mesmeriserend effect. Zo heeft Zahler een scène geschreven voor een bankmedewerkster die per se thuis wil blijven, bij haar pasgeboren zoontje. Haar partner spreekt haar streng toe. Er moet immers geld worden verdiend. De scène duurt en duurt en duurt, en je gaat je afvragen waar dit naartoe gaat. Net als wanneer Anthony met wel erg veel smaak een broodje zit te eten, en Brett droogjes commentaar geeft. Zahler duwt zijn publiek over een gemaksgrens heen. Tot op het eind de eindeloze puzzelstukjesaanvoer klikt.
Door die stijl ontstaat ook een grillige, onbetrouwbare sfeer. Net als bij Brawl in Cell Block 99. Het is aan de kijker om erin mee te gaan of voortijdig te vertrekken. Zahler maakt het niet altijd even makkelijk met zijn koppige vertelstijl, toch ga ik steeds weer met hem mee. Ik wil weten hoe het afloopt, en blijf daarom geboeid kijken naar hoe twee mannen zich verder in de penarie werken.
S. Craig Zahler/Mel Gibson en Vince Vaughn