Nicolas Roeg kende in het begin van zijn filmcarrière faam als cameraman. Met Performance debuteerde hij als regisseur. Don’t Look Now, zijn derde titel, is een horrorklassieker. Centraal staan de rouwende ouders John en Laura Baxter. Kortgeleden zijn zij hun dochter Julie verloren. Om elkaar terug te vinden en wegens Johns baan reizen ze naar Italië, naar de waterstad Venetië. Deze romantische stad is de perfecte locatie om bij te komen van de tumultueuze periode. Ze ontmoeten twee zusters, waarvan eentje een medium blijkt te zijn. En zij zegt dat Julies geest nog steeds in deze wereld rondwaart. Laura is, na de initiële schok, dolblij met het nieuws. John deelt haar enthousiasme niet, voor hem is zijn dochter dood. Klaar.
De spanning wordt verhoogd door een geheimzinnige seriemoordenaar en een verschijning in een rode jas. Dezelfde kleur jas die Julie droeg toen ze verdronk. John lijkt deze verschijning echter als enige op te merken. Zijn het hallucinaties? Of is er meer gaande?
Wat Don’t Look Now zo bijzonder maakt is hoe Roeg de plot visueel uitwerkt. Al in het begin springt hij opvallend snel tussen de scènes. Iemand fietst over glas, John en Laura zitten te werken in de woonkamer, een bal valt in het water, een jongen repareert zijn fietsband. Het is een monotoon, maar ook snel ritme om een haastig gevoel op te roepen, de film krijgt een soort urgentie, wordt geduwd. Pas wanneer John verschrikt in het water plonst en het levenloze lichaam van zijn dochter opduikt, wordt niet meer gesneden. Roeg past flink wat vertraging toe, waardoor de scène een enorme tragiek meekrijgt. Verderop past Roeg meer technieken toe om te desoriënteren: hij zoomt in, uit en schakelt tussen heden, verleden en toekomst. De film krijgt zo een hallucinair karakter. Venetië is een spookachtige, bij vlagen postapocalyptische stad, vol gevaar. Dat past precies bij Johns geestestoestand.
Wat Don’t Look Now zo bijzonder maakt is hoe Roeg de plot visueel uitwerkt.
Het verhaal, gebaseerd op het korte verhaal van Daphne du Maurier, maakt dat Don’t Look Now ook inhoudelijk interessant is. Het is een sterk plot over twee personages die elkaar weer terug moeten vinden. Ieder gaat op zijn eigen manier om met Julies dood. Laura gelooft stellig in het paranormale, John is de nuchtere tegenpool die het rouwproces in zijn hoofd houdt. Het is dan ook zo ironisch dat uitgerekend hij over paranormale gaves bezit, al is hij zich er niet bewust van. En áls hij een signaal krijgt negeert hij die. Of interpreteert hij het op de verkeerde manier. Eens hij eindelijk verlossing denkt te krijgen blijkt hij een dodelijk spoor te hebben gevolgd.
Don’t Look Now combineert een spooksel met een aards verhaal over rouwverwerking. Een realistisch plot, ingevuld met zinsbegoocheling. Roeg bewijst dat een horrorfilm meer kan zijn dan alleen jumpscares.
Nicolas Roeg/Donald Sutherland en Julie Christie