Er zijn van die dagen dat de onrust in mij borrelt, en ik gewoon een film in de bioscoop moet zien. Het maakt niet uit welke titel. Ditmaal ging ik voor Carmen & Lola, waarvan ik de trailer een tijdje geleden nog zag. Een dramatisch liefdesverhaal tussen twee meisjes, met de Romagemeenschap als achtergrond. De regisseuse koos voor een niet-professionele cast, om zo het authentieke gevoel van de gemeenschap op te roepen. Dat is zeker gelukt. Als eerste hebben we Carmen, een koppige tiener die op het punt staat zich te verloven. Zoals het hoort in deze wereld, moet ze veel kinderen baren en luisteren naar wat haar man zegt.
Dan komt ze de net zo eigengereide Lola tegen. Zij is stiller dan Carmen, maar net zo rebels. Na aanvankelijke aarzelingen vanuit Carmen, bloeit een verboden romance op tussen de twee. Met alle gevolgen van dien. Anders dan op andere plaatsen in de wereld, zijn de Roma er kennelijk nog van overtuigd dat homoseksualiteit een ziekte is.
Wat ik vooral zo knap vind, is hoe regisseuse Arantxa Echevarria met de amateuracteurs heeft gewerkt. Geen één moment heb ik het gevoel dat iemand een valse toon aanslaat – op het hysterische einde na – en wordt een mooi geheel gemaakt van de cast. Het gaat natuurlijk om Carmen en Lola, iedereen doet zijn best er iets moois van te maken.
Echevarria schiet heus wel mooie beelden, en Zaira Romero en Rosy Rodriguez doen het prima, als geheel komt Carmen & Lola gekunsteld over.
Wat ik dan minder geslaagd vind, is hoe Echevarria een pamfletterige toon in haar debuut heeft verwerkt. We moeten per se weten hoe tegen de Roma wordt aangekeken, en andersom. Dit levert scènes op die overduidelijk voor die boodschap zijn geschreven. Zo loopt Carmen een kapperswinkel binnen, op zoek naar werk. Spijtig genoeg escaleert het al snel, omdat de bazin snoevend reageert op Carmens achtergrond. De scène stuwt niet het plot voort, noch zegt het iets wezenlijks over Carmen. Het voelt meer als een geforceerd stukje maatschappijkritiek, dan dat het iets toevoegt aan de film.
Die aanpak laat de film wringen. Echevarria schiet heus wel mooie beelden, en Zaira Romero en Rosy Rodriguez doen het prima, als geheel komt Carmen & Lola gekunsteld over. Dan komt er nog een potsierlijke confrontatie, waarbij de moeder van Lola het op een krijsen zet, om af te sluiten met een vredig strandbeeld. Ik heb het idee dat als Echevarria meer voor de “documentaire” had gekozen, gecombineerd met dramatische elementen, Carmen & Lola veel beter tot zijn recht was gekomen.