Er zit een mystieke, elektrische lading in Blade Runner. Schreeuwende reclameborden beloven van alles aan consumenten. Op de achtergrond klinkt een transcendentale geluidsband. Er lopen vreemde figuren rond. Het is nooit droog. En heel erg donker. In deze futuristische wereld moet Rick Deckard, een Blade Runner, op jacht naar replikanten. Deze slavenrobots zijn uitgerust met kunstmatige intelligentie en hebben de onhebbelijke gewoonte tegen hun meesters te rebelleren. Een gevaar voor de samenleving dus, met als enige remedie eliminatie. De apparatuur waarmee men werkt mag dan een tikje ouderwets zijn, het gevoel van de film is dat zeker niet.

Nog altijd heeft Blade Runner een tijdloos karakter. Het speelt zich af in het jaar 2019, ik zou eender welk jaar ook hebben aangenomen. Met zijn aandacht voor detail heeft Scott de wereld van Philip K. Dick overtuigend voor de camera tot leven gebracht. Ook nu, zesendertig jaar na dato, ziet Blade Runner er opmerkelijk fris uit.

Harrison Ford speelt, na Star Wars en Indiana Jones, de rol van Rick. En dat doet hij heel erg goed. Ford heeft die zelfgenoegzame glimlach en straalt een coole nonchalance uit, tegelijkertijd durft hij ook zijn schild te laten zakken. Rick mag kwetsbaar zijn, diepere bronnen in zich hebben waar we een glimp van meekrijgen. Dit geeft Blade Runner een mooi dramatisch laagje mee. Het gaat niet alleen om de overspannen looks, er wordt de tijd genomen het personage uit te diepen. Als hij het bovendien opneemt tegen de kille replikant Roy Batty, is het maar de vraag of Rick sterk genoeg is. Hij ziet er plotseling een stuk minder zelfverzekerd uit.

Ook nu, zesendertig jaar na dato, ziet Blade Runner er opmerkelijk fris uit.

Dat gevecht met Roy speelt zich af in een donker kasteel en doet denken aan de werken van Edgar Allan Poe en H.P. Lovecraft. Naast het drama krijgt Blade Runner zo ook een horrorlaag die bij de kijker onder de huid kruipt. Het optreden van Rutger Hauer draagt hier sterk aan bij: als een dolleman rent hij door de gangen en beukt zich een weg door de muren.

Het is, achteraf gezien, wonderbaarlijk te noemen dat Blade Runner een klassieker is geworden. Het maakproces verliep niet probleemloos en de studio dwong Scott om het eind aan te passen en de film “rond” te maken met een happy end. Het moest toch echt niet de bedoeling zijn dat het publiek verward of depressief de zaal uitliep. Die aanpassingen hielpen niets, Blade Runner werd een commerciële flop. Later zou erkend worden dat dit een bijzondere titel is die ver voorbij het genre strekt.

En voor de liefhebbers: Denis Villeneuve draaide in 2017 de epische opvolger Blade Runner 2049.

Ridley Scott/Harrison Ford en Rutger Hauer