Volgens de filmposter in Cinecenter heet de nieuwe film van Céric Klapisch (die eerder het zonnige Retour en Bourgogne draaide) Encore. Maar als het dansdrama is gestart verschijnen toch echt de woorden En corps in beeld. Onder die titel staat de film over balletdanseres Elise Gautier (Marion Barbeau) ook op IMDb. Encore betekent “weer”. In die context moet Elise na een ongeluk zichzelf herontdekken. Met En corps staat het lichaam centraal en wordt het wat fysieker. In beide gevallen blijft de uitspraak hetzelfde. Welke titel is juist? Ik hou IMDb maar aan.
En corps dus. Het drama opent met een balletvoorstelling waarin Elise, die zojuist ontdekt dat haar vriendje vreemdgaat, een lelijke smakker op het toneel maakt. Door de klap is haar voet beschadigd, met als eventueel gevolg een vroegtijdige afsluiting van haar danscarrière. Elise kreeg het dansen door haar moeder met de paplepel ingegoten. Zij doet niets liever. Hoezo stoppen?
Om alles op een rijtje te zetten reist Elise met twee vrienden af naar een soort hostel. Daar ontmoet zij een dansgezelschap dat zich onder leiding van Loïc (Pio Marmaï) met moderne dans bezighoudt. Totaal anders dan ballet, maar dans is dans. Langzaam treedt Elise het gezelschap binnen en maakt zij zich de nieuwe danscultuur eigen.
En corps klikt voor mij als Klapisch met de hostel een vast decor kiest waar zich de voornaamste dramatische handelingen afspelen. Het is deze locatie waar Elise weer tot leven komt en zich ontpopt tot moderne danser die razendsnel de regie-aanwijzingen van Loïc oppakt. Prachtig, hoe zij zich kan verliezen in bewegingen die zowel sierlijkheid als primitiviteit moeten uitdrukken. Barbeau is ook buiten camera een danseres en maakt met En corps haar filmdebuut. Ze is net zo’n goede actrice als dat ze kan dansen.
Wat betreft de repetities kiest Klapisch voor een losse benadering. De scènes hebben een geïmproviseerde indruk, alsof de dansers enkele instructies kregen en daarna hun gang mochten gaan. Ergens doet die stijl mij denken aan de films van Tony Gatlif, Klapisch is beter in doorleefd drama. Zie daarvoor de wrevelige band tussen Elise en haar vader (Denis Podalydès), die weinig begrijpt van haar dansliefde.
En corps is een mooie film met prachtige dansscènes. Niet vernieuwend, wel gewoon leuk om gezien te hebben. De noodzaak van de twee verschillende titels blijft een raadsel. Sterker nog, op Letterboxd staat Klapisch’ nieuwste geregistreerd onder Rise. Nou ja, in het uiterste geval kan je ernaar verwijzen als de “Franse balletfilm”.
Regie: Cédric Klapisch. Met: Marion Barbeau en Denis Podalydès