Mortal Kombat is de nog altijd legendarische videogame waarin spelers met elkaar op de vuist gaan. Via een karakter, uiteraard. Het is beroemd (of berucht) om zijn expliciete beelden. Bloed, brekende botten en veel geschreeuw, het komt allemaal voorbij. Geen wonder dat het spel zijn weg vond naar het grote scherm. Paul W. Anderson – later verantwoordelijk voor de verfilming van Resident Evil – schreef het script voor Mortal Kombat en zat in de regiestoel. Drie professionele vechters moeten het in een toernooi opnemen tegen bovenaardse wezens, om zo de aarde te redden van de ondergang.

Johnny Cage (Linden Ashby), Liu Kang (Robin Shou) en Sonja (Bridgette Wilson-Sampras) trekken ten strijde. Hun mentor, raadsheer, of hoe je Rayden (Christopher Lambert) ook wil noemen, kijkt toe. De plot mag dan flinterdun zijn, vraag mij niet waar Mortal Kombat verder nou precies over gaat. Iets met andere werelden en dat het toernooi tien achter elkaar gewonnen moet worden door het kwaad, zodat ie dan onze wereld kan overnemen. Het is allemaal ontzettend vaag en rafelig.

Gelukkig wil Lambert met grommende stem alles uitleggen. Als je de halfbakken antwoorden uitleg kan noemen. Waarom zijn uitgerekend een filmster, een ninja en een agente gevraagd om deel te nemen aan dit toernooi? Hoezo moet het kwaad eerst tien toernooien achter elkaar winnen? De tegenstanders hebben de reusachtige Goro (Kevin Michael Richardson) om in te zetten, waarom neemt hij niet alle gevechten op zich? Of roep ik nu stomme dingen omdat ik de mythe achter het spelletje niet ken…?

Wat Mortal Kombat de nek omdraait is de monotone aaneenrijging van gevechten, duffe dialogen, gevechten en uitleg.

Mortal Kombat is duidelijk gericht op tieners, met de “coolmeter” op standje elf. Alle aandacht gaat naar de gevechten zelf, volgepropt met pijnlijk gedateerde visuele effecten. Zie de bliksemende ogen en de uit de computer gehaalde Goro. Het heeft wel iets charmants. De acteerprestaties kan ik op zijn best matig noemen, in de gevechtschoreografieën wordt het enigermate goed gemaakt. Het is niet te vergelijken met bijvoorbeeld Kill Bill of The Matrix, voor de doelgroep is het wel geinig. Maar, een handvol kazige gevechtsscènes maakt nog geen goede film.

Wat Mortal Kombat de nek omdraait is de monotone aaneenrijging van gevechten, duffe dialogen, gevechten en uitleg. Tot de helft kon ik mijn aandacht erbij houden. Daarna kon het mij niets meer schelen wat er allemaal gebeurde. Als de aarde (verrassing) inderdaad gered is, houdt Anderson de deur open voor een vervolg. Die kwam er ook, in 1997. Mortal Kombat: Annihilation. Hij schijnt nog beroerder te zijn dan deel één. Ik hou het bij de videogame.