Toen ik op de Schrijversvakschool mijn voorkeur voor sciencefiction en fantasy bekendmaakte, verzuchtte mijn prozadocent dat ik eerst maar eens een verhaal over een huwelijk moest schrijven. Als ik uitgevers en schrijvers moet geloven, is het lezerspubliek met name geïnteresseerd in seks, liefde en religie. Ik moest hieraan denken toen ik keek naar De kleine blonde dood, gebaseerd op het boek van Boudeijn Büch. Een gedoemde relatie, een ongewenst kind en seks: check, check, check. Alles wordt keurig aangevinkt. Hoofdpersoon Valentijn (Antonie Kamerling), is een dichter met voorkeur voor het wilde leven.
Op een nacht komt hij zijn schooljuf Mieke (Loes Wouterson) tegen, met wie hij een stomend avontuurtje in de telefooncel beleeft. Voor hem is het gewoon één nacht. Maar Mieke is geobsedeerd door de blonde artiest en is in de wolken als zij zwanger blijkt van zoontje Mickey (Olivier Tuinier). Valentijn, diep van binnen nog altijd een vrije geest, accepteert met tegenzin het ouderschap. Dan ontdekt hij dat Mieke losse handjes heeft en gaat alsnog het gevecht aan voor de voogdij. Met zijn dramatische en herkenbare plot voldoet De kleine blonde dood aan alle kenmerken voor de ultieme tranentrekker.
Toch vind ik het een erg genietbare, ja zelfs ontzettend goede film. Niet door de uitgekauwde thema’s, het is het begeesterde spel van Kamerling die het hem doet. Ook zijn personage is niet vrij van clichés en pseudo poëtisch-filosofische oneliners (“Ik droom steeds dingen die ik niet kan zien”…?), hij staat als een bezetene te acteren, alsof hij bang is om genegeerd te worden. Zelfs als hij rustig zit weet hij de aandacht naar zich toe te trekken. Hij straalt iets jongensachtigs uit, is één brok bravoure en lef.[epq-quote align=”align-left”]Toch vind ik het een erg genietbare, ja zelfs ontzettend goede film.[/epq-quote]
Wouterson doet het niet onaardig als de labiele Mieke, het is Tuinier met wie Kamerling echt een klik heeft. De twee hebben overduidelijk lol samen, vormen een prachtig vader-zoon duo vol imperfecties. Ja, je kan zeggen dat Valentijn niet zo veel in Mickeys buurt moet roken en zijn grove taalgebruik kan minderen, maar de liefde tussen de twee spat van het scherm af.
De kleine blonde dood speelt behending in op wat het publiek fijn vindt en op het einde wordt de kunst afgekeken van Turks Fruit, dankzij Kamerling heb ik ervan genoten. Zo verschrikkelijk zonde dat hij het gevecht met zijn demonen verloor en zich in 2010 van het leven beroofde. Hij was echt één van de beste acteurs van zijn generatie.
Jean van de Velde/Antonie Kamerling en Olivier Tuinier