Alsof ik weer kan ademen. Zo voelt het als ik na tweeëneenhalve maand “intelligente” isolatie naar de FilmHallen ga voor Honey Boy. In de zaal zit ik helemaal links achterin. De stoelen blijven goeddeels leeg. Logisch. Het is laat en nog niet iedereen zal zich wagen aan filmbezoek. Helemaal vooraan denkt een kerel nog grappig te zijn door overdreven te hoesten en niezen. Hilarisch, vriend. Tot jij ziek wordt. Maar ik zit hier niet om mij over zulke zaken op te winden. Laat de film maar beginnen. Honey Boy gaat over Otis (Lucas Hedges). Hij was nog piepjong toen hij begon met acteren en dat doet hij nu nog steeds.

Regisseuse Alma Har’el laat in een stroom van shots zien hoe Otis werkt, drinkt, werkt, drinkt, werkt, rijdt, botst en in een afkickkliniek terechtkomt. Hij kan zijn drankprobleem en zelfdestructieve gedrag alleen aanpakken door terug te keren naar zijn jeugd. Als kindsterretje (gespeeld door Noah Jupe) wordt hij begeleid zijn verknipte vader, James (Shia LaBoeuf). Hij heeft gediend in de oorlog, was zwaar aan de alcohol en drugs en is zedendelinquent.

Hij wil de beste vader zijn, toch maakt hij zich schuldig aan fysieke en emotionele mishandeling. Otis gaat berustend mee in de stemmingswisselingen, klappen en het gescheld. James moedigt hem immers aan in het acteerwerk, zorgt ervoor dat hij zich ontwikkelt als acteur. Maar de grens zal eens bereikt worden. Keert Otis zich dan tegen James? Heeft hij daar genoeg kracht voor? Of ziet James tijdig de gevolgen van zijn gewelddadige gedrag in?[epq-quote align=”align-left”]Dé ster van deze film is LaBoeuf.[/epq-quote]

Dé ster van deze film is LaBoeuf. Bij wijze van therapie schreef hij het autobiografische script van Honey Boy in de kliniek. Als James loopt hij rond met een kalende kop, goudomrande bril en zwarte jack. Hoe onbeholpen en onverantwoordelijk hij zich ook gedraagt, James is iemand die van de maatschappij is afgedreven. Hij is geenszins heilig, wel een mens, een man die weigert emoties te accepteren, zichzelf niet in de hand heeft. Hij zegt wat in hem opkomt en draagt voortdurend een spanningsveld met zich mee. Dit is, tot nu toe, één van de indrukwekkendste rollen uit LaBoeufs oeuvre.

Ook Hedges en Jupa mogen met trots terugkijken op hun spel. Hedges is de onrustige Otis, de intense stuiterbal, Jupe de Otis die nog opkijkt tegen zijn vader. Al worden de eerste barstjes in hun relatie hier zichtbaar. Ik vraag mij af of LaBoeuf ook buiten de set zo intens was tegenover Jupe. Honey Boy is mijn eerste bioscoopbezoek sinds mei en direct een voltreffer. Nu de bioscoopdeuren weer (beperkt) open zijn, is deze titel absoluut de moeite van het bezoeken waard.

Alma Har’el/Shia LaBoeuf en Lucas Hedges

.