Producer Albert Broccoli stuitte in de jaren zestig per toeval op een succesformule: James Bond. Sean Connery werd in de hoofdrol gecast en speelde in vijf zeer succesvolle films. Maar de rol van geheim agent ging de Schotse acteur tegenstaan. Broccoli wilde zijn geldmachine natuurlijk gaande houden. Wat moest hij doen? De oplossing was radicaal, doch eenvoudig. Als Connery niet meer wilde, moest iemand anders zijn plek innemen. Voor de eerste keer in de filmreeks zou Connery worden vervangen. De eer ging naar George Lazenby. Hij zou James Bond voor de eerste en laatste keer spelen in On Her Majesty’s Secret Service.

James Bond moet passen op de suïcidale Tracy. Haar vader weet niet goed wat hij moet met het temperament van zijn dochter en ziet in James Bond uitstekend partnermateriaal. De geheim agent is nog steeds bezig om aartsvijand Blofeld op te sporen, toevallig weet Tracys vader meer over de verblijfplaats van de schurk. Hij wil dat wel vertellen. Maar voor wat hoort wat. James Bond gaat, niet helemaal met tegenzin, ermee akkoord om Tracy “beter te leren kennen”. Er bloeit zowaar een serieuze romance tussen ze op. Het is zo serieus dat James Bond overweegt ontslag te nemen. Hij moet wel eerst nog de confrontatie met Blofeld aangaan, die graag de titel van “graaf” wil hebben. Zo niet, dan laat hij een dodelijk virus los op de wereld. 

On Her Majesty’s Secret Service wordt beschouwd als de vreemde eend in de bijt. Daar is het nodige over gezegd en geschreven en ik kan mij er wel iets bij voorstellen. Ineens moet het publiek een andere acteur in de hoofdrol accepteren. Ik beschouw Connery geenszins als fantastische acteur, hij wist de geheim agent zowel machismo als menselijkheid mee te geven. Het beste voorbeeld is nog altijd From Russia With Love. Lazenby doet zijn best en oogt ook sympathiek (hoewel hij dat in het echt zeker niet zou zijn), bij hem ontbreekt een glans. Om nog maar te zwijgen over het beruchte einde.[epq-quote align=”align-left”]Ja, het is anders.[/epq-quote]

Toch is er nog genoeg actie en voorziet regisseur Peter R. Hunt de film van een dynamische uitstraling. De shots zijn korter, volgen elkaar snel op. Vergeleken met bijvoorbeeld het meer statische Dr. No is dat een hele verbetering. Alleen al het begin van deze James Bond geeft een flinke adrenalinestoot die de hele film door doorwerkt.

Dit wil overigens niet zeggen dat ik On Her Majesty’s Secret Service de minste van de reeks vind. Ja, het is anders. Maar dat is ook fijn. Hunt liet zien dat, zonder de succesformule drastisch aan te passen, er ook buiten de lijntjes kon worden gekleurd. Lazenby hoefde dankzij zijn gedrag niet meer terug te komen. De filmserie zou onverstoord blijven doorgaan.

Peter R. Hunt/George Lazneby en Diana Rigg