Spider-Man: Into the Spider-Verse mocht dan het zoveelste deel zijn in de reeks over de superheld, de critici waren eensgezind enthousiast. De lof is extra bijzonder omdat het ook nog eens een animatie betreft. Afgezien van de titels van Pixar, worden weinig animatiefilms op zulke lofuitingen getrakteerd. Ik had hem graag nog in de bioscoop willen zien, spijtig genoeg werd Spider-Man: Into the Spider-Verse vooral met Nederlandse stemmecast vertoond. Dus toen ik de Blu-ray zag liggengreep ik mijn kans. Zou dit inderdaad een meesterwerk zijn? Of is het een hoop gebakken lucht? De hoofdrol is niet eens voor Peter Parker.

De makers concentreren zich op Miles Morales, een tiener die zich uitleeft met grafitti en zijn oom Aaron als tweede vaderfiguur ziet. Miles’ leven krijgt een dramatische wending na de beet van een giftige spin. Plotseling krijgt hij superkrachten waar hij zich geen raad mee weet. Alsof dat nog niet vreemd genoeg is, zorgt de grimmige Kingpin er met een collider voor dat meerdere universa worden geopend.

Zo komen meerdere Spinnenmannen en -vrouwen in Miles’ wereld terecht. Peter B. Parker is ooit gebeten door een radioactief spinnetje, kreeg superkrachten, en verloor de liefde van zijn leven. Gwen Stacey werd ooit gebeten door een radioactief spinnetje, kreeg superkrachten, en durfde geen vriendenschappen meer aan te gaan. En zo gaan de makers door. Het effect is erg melig, toch is de serieuze onderstroom voelbaar.

Als superheldenfilms voortaan vanuit deze insteek gemaakt worden, zou het een grote stap voorwaarts voor het genre zijn.

Het originele verhaal van Spider-Man heeft hier weinig mee te maken. Niet dat dat iets uitmaakt. Spider-Man: Into the Spider-Verse is één van de beste films die ik gezien heb. Er is duidelijk veel liefde besteed aan de vormgeving, om een geheel eigen wereld op te zetten. De animatie is fantastisch, de makers gooien van alles naar de kijker voor de mooiste, mafste, spectaculairste en meest geestverruimende ervaringen. Zelden zag film er zo hypnotisch, fabelachtig en duister uit.

Door de ontmoetingen met zijn collega’s wordt Miles geconfronteerd met onzekerheid, leert hij voor zichzelf op te komen, in het moment te leven, en vindt hij zelfvertrouwen. Zelfs de bad guy heeft een verhaal. Niet uitgebreid, maar genoeg om zijn drastische acties te begrijpen. De makers staan stil bij verdieping van de personages, vragen zich af wat het nou eigenlijk betekent om een superheld te zijn. Als superheldenfilms voortaan vanuit deze insteek gemaakt worden, zou het een grote stap voorwaarts voor het genre zijn.